#08.00น.
Rrrr
ครืด ครืด
ครืด ครืด
“อื้อออ ใครโทรมาแต่เช้าวะ”
เสียงทุ้มห้าวติดหงุดหงิดในผ้าห่มบ่นด้วยความรำคาญ เมื่อโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะหน้าโซฟาที่เขานอนอยู่กำลังดังไม่หยุด จนเขาที่เพิ่งได้นอนเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมาต้องยื่นมือไปหยิบขึ้นมาดูอย่างรำคาญ...
‘ป๊า’
เฮ้อ~
...แต่เมื่อเห็นชื่อที่ปรากฏบนหน้าจอโทรศัพท์แล้วเขาก็ต้องถอนหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่ายทันทีก่อนจะกดรับแล้วแนบไว้ที่หูอย่างเซ็งๆ
“ครับป๊า”
[เข้ามาหาป๊าที่บ้านตอนนี้เลย] ทันทีที่ได้ยินเสียงเบื่อหน่ายของลูกชายปลายสายก็ตอบกลับมาเสียงเข้มอย่างออกคำสั่งทันที
“ตอนนี้เลย? นี่มันยังเช้าอยู่เลยนะป๊า”
กองทัพลุกพรวดนั่งบนโซฟาสีหน้ายุ่งพร้อมขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อยอย่างไม่เข้าใจทันทีว่าจะให้เขากลับบ้านทำไมแต่เช้า ก่อนจะเหลือบมองนาฬิกาที่ผนังห้องที่กำลังชี้อยู่ตรงเลข8พอดี
“ฉิบ! พึงแปดโมงเช้าเองเหรอวะ”
เขาบ่นออกมาเบาๆ เมื่อเห็นเ
