"เมื่อคืนไม่เบาเลยนะมึง"
ไม่เบา ไม่เบาอะไรของมันวะ ฉันงงที่จู่ ๆ ลูน่าซึ่งกำลังลงมาจากรถบ้านทักฉันขึ้นเกี่ยวกับเมื่อคืนนี้แล้วเมื่อคืนฉันทำอะไรงั้นเหรอ ฉันก็ไม่ได้ทำอะไรรุนแรงหรือเปล่า ฉันไม่ได้เมา ส่วนในเต็นท์ก็นอนปกติไม่ได้เสียงดังอะไรนี่ แล้วไม่เบาของลูน่าคืออะไร
"มึงหมายถึงอะไรวะ ตรง ๆ ดิอย่าอ้อมค้อมกูขี้เกียจนึก" แค่เรื่องฝันเมื่อคืนฉันก็นึกจนปวดหัวไปหมดอยู่แล้วเนี่ย ยิ่งตื่นมาเมื่อกี้เห็นหน้ากองทัพที่นอนอยู่เรื่องที่ฉันคิดว่าตัวเองฝันเมื่อคืนก็ยิ่งเด่นชัดในหัวจนฉันต้องสลัดทิ้งแล้วรีบออกมาจากเต็นท์อย่างไว
"เดี๋ยวมึงก็รู้เอง กูไปทำอาหารเช้ารอละกัน" ว่าจบลูน่ามันก็เดินลงจากรถแล้วกลับไปที่เต็นท์มัน ทิ้งให้ฉันยืนงงกับคำพูดมันคนเดียว
“อะไรวะ จะพูดก็ไม่พูดมาทิ้งปมให้กูประสาทแดกเล่นอีก" ฉันบ่นกระปอดกระแปดอยู่คนเดียวขณะที่สายตาก็มองตามหลังลูน่าไม่วางตาจนกระทั่งมันเดินพ้นสายตา ฉันจึงก้าวขา
