บทที่12
‘เสียอาการ’
[ Khun nai part ]
“...”
“...”
ต่างคนต่างเงียบไม่มีใครพูดอะไรออกมา ฉันมองตาเขาที่หวานลึกซึ้งนั้นด้วยใจที่เต้นแรง เขามองฉันด้วยสายตาหวานลึกซึ้งแตกต่างจากสายตาเฉยชาก่อนหน้านี้ แต่ฉันไม่อาจรู้ได้ว่าก้อนเนื้อข้างซ้ายของเขากำลังเต้นแรงแบบฉันหรือเปล่า แล้วถ้าหากมันกำลังเต้นเหมือนฉัน...มันหมายความว่ายังไง?
“ฉันขอถามอะไรได้ไหม” ฉันกวาดตามองใบหน้าหล่อเหลาของเขา แล้วเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา พอเขาได้ยินฉันถามเขาจึงหลุบตามองฉันแล้วเลิกคิ้วขึ้นอย่างสงสัย บ้าจริงเขาทำอะไรก็ดูดีไปหมด แค่เลิกคิ้วธรรมดาเขายังดูหล่อเลย
“จะถามอะไร” เขาถามฉันเสียงเรียบ มองใบหน้าของฉันด้วยสายตานิ่งเรียบ เป็นสายตาของคนที่กำลังเก็บความรู้สึกของตัวเอง สายตาที่กำลังปกป้องพื้นที่ส่วนตัวของตัวเอง จากที่เมื่อกี้เขายังมองฉันด้วยสายตาแบบนั้นอยู่เลย แต่มาตอนนี้เขากลับเปลี่ยนโหมดตัวเองให้กลับเป็นแบบเดิมเหมือนต
