“ผมขอโทษ ผมไม่ได้ตั้งใจ ก็มันมองไม่เห็นนี่” เขาเอ่ยขอโทษ สีหน้าเหมือนกลัวเธอโกรธ
“ไม่เป็นไรค่ะ คุณคงไม่ได้ตั้งใจ”
นภัสรดาจำต้องพูดไปแบบนั้น เธอหันไปจ้องหน้าคนตาบอดจับผิดว่าเขาตั้งใจหรือบังเอิญกันแน่ ดวงตาของเขาสงบนิ่งไม่กะพริบ ไม่มีวี่แววมองเห็นเหมือนเช่นทุกวัน เธอถอนหายใจโล่งอกคงระแวงไปเอง ก็ตอนที่อยู่ด้วยกันในคราบนางพยาบาลเขาไม่เคยทำแบบนี้เลย เขาสุภาพมาก ต่างจากยามเขาอยู่กับเธอตอนเป็นคู่หมั้นกัน โดมินิกทั้งหื่นทั้งฉวยโอกาสเก่งเผลอไม่ได้ต้องเข้ามานัวเนียหากำไรเสมอ เขาคงไม่ใช้นิสัยแบบนั้นกับผู้หญิงคนอื่นหรือเธอในคราบของนางพยาบาลหรอกนะ นภัสรดาแอบนึกหึงหวงก่อนจะย่นจมูกใส่อีกฝ่ายอย่างหมั่นไส้ แล้วมาช่วยเขาใส่เสื้อผ้าต่อ
“ลงมาจากเตียงเถอะค่ะ จะได้ใส่กางเกงถนัดๆ” เธอประคองเขาให้ลงมาบนพื้น
ร่างหนาขยับทำตามอย่างว่าง่าย แต่พอเอาขาลงมาแตะพื้นห้องได้ เขาก็เซจนต้องรวบกอดเธอไว้เป็นฐานพยุงตัวไม่
