“แผลที่หัวก็เรียบร้อยดี เฮ้อ นึกว่าต้องเรียกหมอมาทำแผลให้กลางดึกเสียแล้ว”
เธอถอนหายใจโล่งอกยิ้มให้เขา ก่อนจะคลายยิ้มเมื่อรู้สึกตัวว่าได้กลายเป็นนางยั่วโชว์อกอวบให้เขามองตรงหน้าพอดี รีบดึงรวบชายเสื้อทบหากัน
“อุ๊ย บ้าจริง”
เธอสบถเบาๆ หน้าแดงจัด แก้มร้อนวูบ มองหน้าคนตาบอดอย่างระแวงว่าเขาจะมองเห็นอะไรหรือเปล่า นภัสรดาขยับตัวถอยลงมายืนบนพื้น ชะโงกหน้าเข้าไปจนใบหน้าแทบชิดใบหน้าหล่อเหลา เมื่อเห็นเขาทำหน้านิ่งเฉยก็พ่นลมหายใจพรู เธอคงระแวงมากไปหน่อย ก็เขาชอบทำตาวิบวับเหมือนจะมองเห็นเธอ
“แผลผมเลือดไหลหรือเปล่า คุณพยาบาลฝน”
โดมินิกเอ่ยถามเสียงเรียบ ท่าทางดูไม่รับรู้ว่ากำลังมีคนจ้องหน้าอยู่ ชายหนุ่มกะพริบตาช้าๆ มองตรงไปอย่างเลื่อนลอยตามประสาคนตาบอด ทำให้ความระแวงในใจของหญิงสาวลดน้อยลง
“ไม่ค่ะ แผลคุณแห้งดี แล้วคุณยังอยากเข้าห้องน้ำอีกไหมคะ ฉันจะพาไป”
ศีรษะได้รูปพยักรับ “รบกวนพาผมไปที อั้นม
