“เธอหลอกฉันก่อนนี่”
เขาจับข้อมือเธอไว้หลังจากปล่อยให้เธอทุบไปหลายตุ๊บ ใบหน้าหล่อเหลายื่นเข้ามาจนชิด ดวงตาคมมองใบหน้าเปื้อนน้ำตาของเธอด้วยแววตาอ่อนแสงลง
“เสียใจที่ฉันหลอกเธอคืน หรือเสียใจที่รักคนอย่างฉัน ฮึ ยายเด็กดื้อ”
“บ้า! ใครรักคุณ ตาลุงบ้านิสัยไม่ดีแบบนี้ ใครจะไปรักลง คุณน่าจะตาบอดไปตลอดชาติเลย”
เธอโมโหสายตาวิบวาวเหมือนล้อเลียนนั้น จนอยากจะควักลูกตาเขาทิ้ง เขาร้ายกาจเหลือเกิน
“ไม่รัก แต่แกล้งปลอมตัวมาดูแลฉันนี่นะ”
เขาจับปลายคางมนบังคับให้สบตา ริมฝีปากหยักกดยิ้มเอ็นดู
“นอกจากดื้อมากแล้ว เธอยังปากแข็งมากด้วย ฉันรอคำสารภาพของเธอมาตั้งสามเดือน เธอก็ไม่ยอมพูดสักที กลัวฉันไม่รัก หรือกลัวฉันจะโกรธหรือไง ฮึ ยายเด็กดื้อ” เขาบีบจมูกโด่งเล็กแรงๆ อย่างมันเขี้ยว
“เจ็บนะ คุณก็รู้แล้วยังจะมาให้ฉันสารภาพอะไรอีก ปล่อยฉันได้แล้ว ฉันจะกลับเมืองไทย ฉันไม่น่าตามคุณมาที่นี่เลย ปล่อยให้คุณลุงวิว
