“ด้วยความยินดีค่ะ คุณลุงนักบิด” เธอหลิ่วตาล้อเลียนเขา
โดมินิกหรี่ตา มองสาวน้อยอย่างหมั่นไส้ ก่อนจะตวัดขาลงมาจากรถ คว้าเอวคอดดึงร่างบางมาปะทะอก โอบกอดเธอไว้ในอ้อมแขนแข็งแรง
“เรียกฉันว่าอะไรนะ ยายเด็กดื้อ” เขายื่นหน้าหล่อเหลาเข้าไปหาใบหน้างาม ดวงตาคมกริบจ้องมองเธออย่างดุดัน “เรียกใหม่สิ บอกมาว่าเรียกฉันว่าอะไร”
ท่าทีของเขาดุดันเหมือนจะคุกคามข่มขู่ แต่แววตาของเขามันพราวพราย ไม่น่ากลัวสักนิด
“คุณ... คุณลุงนักบิด”
นภัสรดาทวนคำเสียงหวาน เชิดหน้ามองเขาอย่างท้าทาย
“เคยบอกแล้วไงว่าห้ามเรียกว่าลุง จำไม่ได้เหรอ” เขายกนิ้วชี้แตะบนริมฝีปากอิ่มสีกุหลาบ จ้องมองมันด้วยแววตาหิวกระหาย
เจ้าของริมฝีปากเผยอปากออกน้อยๆ แย้มยิ้มยั่ว “จำไม่ได้ค่ะ ถ้าฟ้าเรียกแล้วจะเกิดอะไรขึ้นคะ” เธอสบตาเขา ถามเสียงแผ่วหวิว
โดมินิกกลืนน้ำลายแทบไม่ลงคอ มองริมฝีปากสีสวยซึ่งเขาจำได้ดีว่ามันหวานล้ำแค่ไหน เด็กดื้อของเขาก
