30 ยอมแค่คืนนี้…
ตกดึก
ท้องฟ้าในยามค่ำคืนถูกปกคลุมด้วยสายฝนแรงกระหน่ำ เสียงฟ้าร้องดังสะท้อนไปทั่วเมือง มาเฟียหนุ่มกลับมาถึงเพนท์เฮาส์หลังจากคุยงานกับลูกค้าคนสำคัญ
ภาคินเดินเข้ามาในเพนท์เฮาส์ที่เงียบสงัด ความมืดที่ปกคลุมเป็นผลมาจากไฟฟ้าที่ดับลงเพราะพายุฝนรุนแรง มือหนาเอื้อมไปเปิดลิ้นชักแล้วหยิบไฟฉายออกมา แสงไฟจากไฟฉายเป็นสิ่งเดียวที่ช่วยนำทางในความมืด
ขณะที่เขาสาดแสงของไฟฉายไปมา พลันได้ยินเสียงที่ทำให้เขาหยุดนิ่ง เสียงสะอื้นเบาๆ ดังมาจากห้องนอนของคู่หมั้นสาว เขาขมวดคิ้วขึ้นอย่างสงสัย ปกติไม่ใช่คนที่กลัวอะไรง่ายๆ แต่ความมืดและเสียงฟ้าร้องทำให้บรรยากาศดูน่ากลัว ถึงแม้ว่าจะเป็นมาเฟียที่ผ่านเรื่องราวมามากมาย ทว่าก็มีความรู้สึกหวั่นไหวในใจเมื่อต้องเผชิญหน้ากับสิ่งที่มองไม่เห็น มันทำให้เขารู้สึกไม่สบายใจอย่างประหลาด
เขาเดินไปตามเสียงนั้นไปถึงห้องนอนของมินมิน เขาสาดไฟฉายไปที่มุมหนึ่งของห้องนอ
