66 เป็นอิสระ
มินมินเดินเข้าไปในบ้านของภาคิน พร้อมกับหัวหน้าแม่บ้านที่ออกมารอรับด้วยท่าทางใจดี นี่เป็นอีกครั้งที่เธอมาที่นี่ เธอกวาดสายตามองไปรอบๆ บ้านหลังใหญ่ราวกับคฤหาสห์ มีสาวใช้เดินไปมาไม่ขาดสาย พอเห็นเธอก็ยกมือไหว้ด้วยท่าทางสงบเสงี่ยมจนเธอเกร็ง บางทีก็เผลอรับไหว้
“อ้าวหนูมินมิน มาแล้วเหรอจ้ะ”
“สวัสดีค่ะ” เธอยกมือไหว้แม่ของภาคิน
“เห็นปวริศบอกว่าหนูมินมินจะมาหาที่บ้าน แม่เลยเตรียมขนมที่หนูมินมินชอบเอาไว้ให้ มากับแม่สิจ้ะ”
เธอถูกแม่ของภาคินลากออกไปอย่างไม่ทันตั้งตัว พอรู้ว่าแม่ของภาคินเตรียมขนมที่ชอบเอาไว้ให้ มันทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นใจอย่างบอกไม่ถูก
คนบ้านนี้ไม่ใช่ทุกคนที่จะใจร้ายกับเธอ…
มีเขมิกาคนนึงที่รักและเอ็นดูเธอตั้งแต่วันแรกจนถึงวันนี้ไม่เคยเปลี่ยนแปลง เธอรู้สึกเสียดายหากวันนึงจะไม่ได้เจอแม่ของภาคินอีก เธอมาที่นี่ได้กำชับปวริศเอาไว้ว่าอย่าบอกภาคิน เพราะเธอไม่อยากให้เขารู้
“
