“วันนี้ไม่ต้องไปเรียนแล้วนะ”
ธารากระซิบเสียงทุ้มแผ่วข้างหู ขณะกอดกายสาวไว้แน่นจนร่างเล็กแทบจมอกกว้าง
“ได้ยังไงกันคะ หนูอุตส่าห์มีผู้อุปการะจ่ายค่าเทอมให้หนูแล้ว คุณธาราจะมาห้ามไม่ให้ไปเรียนได้ยังไงคะ”
ไอวาเงยหน้ามองเขา แววตากลมใสแฝงความตื่นตกใจปนขัดเขิน
“ฉันขอได้ไหมไอวา”
เขาตอบชัดถ้อยชัดคำ น้ำเสียงไม่แข็งกร้าวเหมือนก่อนหน้านี้ หากแผ่วทุ้มจนหัวใจดวงน้อยสั่นสะท้าน
“คุณธารา...”
“เรียกพี่สิ ไหนลองเรียกให้พี่ฟังเหมือนเดิมสิ”
เขาแทรกขึ้นทันที ดวงตาคมเข้มมองกดดัน
ไอวาส่ายหน้าไปมารีบปฏิเสธเสียงสั่น
“ไม่ได้หรอกค่ะ คุณธาราเป็นถึงมาเฟียผู้สูงส่ง ส่วนหนู...”
“ถ้าไม่เรียกพี่ฉันจะจัดการเธออีก คราวนี้จะเอาจนเดินไม่ได้เลยดีไหม”
น้ำเสียงเขาแผ่วเบาลงกว่าเดิม ริมฝีปากแตะใบหูเธอเบาๆ
“ไม่นะคะ!”
ไอวารีบร้องห้าม หน้าแดงซ่านด้วยความเขินอาย
“งั้นเรียกสิ”
เขาสั่งเสียงเข้มขึ้น
เธอกัดริมฝีปากกวา
