"เลิกงานแล้วทำไมไม่ยอมกลับสักที นั่งคุยกับมันอยู่ได้"
ธาราพึมพำเบาๆขณะนั่งอยู่ในรถ สายตามองนิ่งไปยังคนทั้งสองที่นั่งคุยกันอยู่ไม่ไกลนัก แม้ระยะจะไกลพอที่ไม่ได้ยินเสียงสนทนา แต่ถ้าทีของคนทั้งสองก็บ่งบอกได้ว่าคุยกันอย่างจริงจัง
"เหมือนพวกเขาคุยกันนานมากนะครับท่าน ดูท่าทางเครียดไม่เบา"
กรเอ่ยขึ้นทันทีเมื่อได้ยินเสียงพึมพำของนาย พร้อมสายตาที่ไม่ละจากคนทั้งสอง
หลังจากที่กรพูดจบ ก็มีเสียงเปิดประตูรถดังขึ้นจากด้านหลัง เขารีบหันขวับไปมองก่อนจะเห็นว่าผู้เป็นนายกำลังก้าวขาลงจากรถ ด้วยสีหน้านิ่งเรียบ แต่แฝงความกดดันจนบรรยากาศรอบตัวอึดอัด
"ท่านครับ"
"ไม่ต้องตามมา ขับรถไปรอด้านหน้าก็พอ"
ธาราเอ่ยเสียงเรียบ แต่อำนาจในน้ำเสียงนั้นทำให้กรไม่กล้าขัด
"ครับท่าน"
กรรับคำสั่งทันที สายตายังคงจับจ้องแผ่นหลังกว้าง ที่เดินจากไปอย่างเงียบๆจนกระทั่งไปหยุดอยู่ตรงหน้าของคนทั้งสอง
"กลับบ้านได้แล้วมั้ง ถึงเวลาเ
