""อะไรนะ!!""
แต่ละคนตกใจและนิ่งอึ้งไป แม้แต่ซานหรงเองก็ตกใจเมื่อค่อย ๆ หันมามองหน้าของเล่อชุนหลันที่พูดออกมาอย่างหน้าตาเฉยว่านางกับเขาจะหมั้นหมายกัน เขารีบหันไปมองพักตร์ท่านอ๋องที่ทำสีหน้าแปลกใจกึ่งโมโหนิด ๆ เพราะเขาแอบเห็นว่าหยางอี้เหรินกัดกรามแน่น
“คือว่า…”
เล่อชุนหลันเดินมาจับแขนของจวินซานหรงเอาไว้แน่นและชูผ้าเช็ดหน้าขึ้นมา
“ใช่แล้ว ข้ากับพี่ซานหรงชอบพอกันมาได้สักพักแล้วก่อนหน้านี้ เขาเดินตามข้าออกมาหลังจากเรื่องวุ่นวายในท้องพระโรง เดิมทีคิดว่าตัวเองไม่คู่ควรกับข้าดังนั้นข้าจึงตัดสินใจที่จะทำบางอย่างตามที่พวกท่านเห็นในห้องโถงเมือครู่ เขาจึงได้เดินมาคุยกับข้าและพวกเราก็ตกลงหมั้นหมายกัน ข้าร้องไห้ออกมาดังนั้นเขาจึงดึงผ้าเช็ดหน้านี้มาเช็ดน้ำตาให้ข้า”
“หึ… ปั้นน้ำเป็นตัว”
หยางอี้เหรินพึมพำและมองมาที่นาง เล่อชุนหลันเองก็สบตาของเขาอย่างไม่กลัวเช่นกันแม้ว่าจะยังไม่หายกลัวสายตานั่นแต่นี่เ
