ชุนหลันมองนางใกล้ ๆ จนมั่นใจ ในมือจับกระดาษรูปชายคนหนึ่งเอาไว้มั่น สตรีผู้นั้นมองหน้านางกลับด้วยเช่นกันพร้อมกับความแปลกใจ
“แม่นาง นี่ท่าน…”
“หวังเจียวเมิ่ง”
สตรีตรงหน้าเบิกตากว้างด้วยความตกใจที่เล่อชุนหลันเรียกชื่อนางได้ถูกต้องทั้ง ๆ ที่ก่อนหน้านี้นางใช้ชื่ออื่นในการเดินทางมาโดยตลอด
“แม่นางท่าน… รู้จักข้างั้นหรือ”
“ข้า… เอ่อ คือว่าเรื่องนี้… เจ้ากำลังตามหาคนผู้นี้งั้นหรือ”
นางลืมเรื่องตรงหน้าเมื่อเห็นว่าเล่อชุนหลันกางกระดาษออกมาดูอีกครั้ง
“ใช่แล้วเจ้าค่ะ ข้าออกตามหาเข้ามาหลายเดือนแล้ว ครั้งสุดท้ายข่าวคราวของเขาบอกว่ามาที่เหลียงโจว ข้าเดินทางมาจากต่างแดนเพื่อมาตามหาเขาไม่ทราบว่าแม่นางพอจะคุ้นเคยบ้างหรือไม่”
“ใบหน้านี้เหตุใดจึงดูเด็กนัก เจ้าตามหาเขาจากรูปวาดเพียงรูปเดียวนี้น่ะหรือ”
“เจ้าค่ะ ข้ากับเขาจากกันตอนที่เขาอายุยังไม่มากรูปนี้จึงวาดขึ้นมาจากความทรงจำเดียวของข้าเจ้าค่ะ”
“แล้ว
