31
ผมสั่งเลขาให้จองตั๋วไปอังกฤษเที่ยวบินที่เร็วที่สุด แล้วรีบเก็บของตรงไปที่สนามบินทันที ผมนั่งเครื่องยาวนานสิบกว่าชั่วโมง ยอมรับว่าตื่นเต้นมาก จนนอนไม่หลับ เหมือนคนเพิ่งเคยขึ้นเครื่องครั้งแรก แต่ไม่ใช่ ผมตื่นเต้นที่จะได้เจอเมียต่างหาก สามเดือนเลยนะที่ไม่ได้เห็นหน้าหรือได้ยินแม้แต่เสียง
ผมออกจากสนามบิน ตรงไปที่ที่อยู่ที่มี้ให้มา แต่ไม่มีคนอยู่ กดกริ่งไปตั้งหลายที ก็ไม่มีใครออกมา ผมรีบหยิบมือถือโทรกลับไปหามี้อย่างร้อนใจ
"มี้ไม่ได้โกหกใช่มั้ยว่าน้องอยู่ที่นี่"ผมถามปลายสายทันทีที่รับ
'ฉันจะโกหกทำไม'
"ก็น้องไม่อยู่ กดกริ่งไปตั้งหลายทีแล้ว รหัสประตูอะไรครับ"
'ทำไมฉันต้องบอกแก ยืนรอหน้าบ้านนั่นแหละ เผื่อน้องไม่อยากเจอหน้าแก'
"มันหนาวนะมี้"
'ไม่ตายหรอก'ว่าแล้วมี้ก็ตัดสายไป
"เฮ้อ จะใจร้ายไปถึงไหน"ผมมองมือถือด้วยสายตาตัดพ้อ มี้จะโหดกับผมมากเกินไปแล้ว
ผมยืนรอที่หน้าบ้านอย่างหนาวเหน็บ รอยัย
