36
ผมนอนยิ้มมองเด็กลุกจากเตียงไม่ไหว อีกใจก็สงสาร เพราะเธอเป็นไข้ แม่งรู้สึกผิดเลย
"นิดหน่อยก็เป็นไข้แล้ว อ่อนแอจริงๆ "ผมใช้มืออังหน้าผากที่ร้อนจี๋ของเธอ ร่างกายเล็กนี่บอบบางเสียงจริงๆ
"เพราะใครเล่า! "เธอมองค้อน แก้มป่อง
"เดี๋ยวลงไปทำข้าวต้มให้"
"ไม่หิว"
"ไม่หิวก็ต้องกิน ต้องกินยา"ผมขมวดคิ้วยุ่ง มองดุเด็กงอแง
"ง่ะ! "เธอทำแก้มป่อง น่ารักเชี่ยๆ จะน่ารักไปไหนก็ไม่รู้
จุ๊บ
"นอนพักนะ วันนี้ไม่ต้องออกไปไหน"ผมก้มลงจุ๊บเหม่งเธอหนึ่งที ก่อนจะลุกจากเตียง ลงไปทำข้าวต้มให้คนป่วย
แต่ก่อนจะทำ ผมต้องเดินออกไปซื้อของที่ซูเปอร์มาร์เก็ตใกล้ๆ เพราะของทุกอย่างในตู้เย็นไม่มีเหลือ ไม่รู้ว่าเธออยู่ยังไง หรือสั่งจากข้างนอกอย่างเดียว แต่ก็คงอย่างนั้นเพราะเธอทำอาหารไม่เป็นนี่
ผมใช้เวลาไม่นานในการซื้อของและกลับมาทำข้าวต้มให้คนตัวเล็ก ก่อนจะตัดใส่ถ้วย ยกขึ้นไปเสิร์ฟ
"ลุกมากินข้าวกินยาก่อน"ผมเดินถือถ้วยข้า
