“ขอบคุณนะคะพ่อ” ฉันเอ่ยขอบคุณอีกครั้งพร้อมยกมือไหว้ เขายื่นมือหนาใหญ่มาจับมือฉันเพื่อตอบรับคำขอบคุณ ซึ่งไม่จำเป็นต้องสัมผัสมือกันก็ได้ เขาทำฉันสะดุ้งเบาๆ รู้สึกเหมือนโดนไฟช็อตเลยล่ะ
“ไม่เป็นไร ไม่ต้องเกรงใจ พ่อยินดีช่วยด้วยความเต็มใจ..ขึ้นรถเถอะจ๊ะ” เขามองหน้าฉันด้วยสายตาเข้มขรึม หลุบตามองช่วงล่างของฉันด้วยสายตาร้อนแรงแฝงเล่ห์ ขณะเปิดประตูรถให้ฉันขึ้นนั่งในรถบนเบาะข้างๆคนขับ
"เอ่อ..ค่ะ" ฉันเห็นสายตาอันตรายเขานะ รู้สึกได้ว่าเขาซ่อนความร้ายกาจไว้ในใบหน้าใจดี แต่ก็ยังยอมขึ้นรถเขาโดยไม่อิดเอื้อน ทั้งที่มันไม่ใช่ทางเลือกเดียวของเธอ ปฏิเสธเขาแล้วเดินฝ่าความกลัวไปเองก็ได้ แต่ก็ยังอยากเสี่ยง...
ซึ่งฉันก็คิดถูก เขาเผยธาตุแท้ทันทีที่รถขับมาถึงบริเวณสวนปาล์มที่เปล่าเปลี่ยวไร้บ้านคน หลังจากนั่งรถมาด้วยกันไม่เกินห้านาที ห้านาทีที่โคตรจะอึดอัด เพราะแทบไม่ได้คุยอะไรกันเลย ได้ยินก็แค่เสียงหายใจแร
