หลังจากปรับทุกข์กับญานิดาแล้ว กานต์พิชาก็รู้สึกผ่อนคลายกว่าเดิมมาก หล่อนเดินกลับเข้ามาในบ้าน ก่อนจะชะงักกึกเมื่อสายตาปะทะเข้ากับสิ่งที่ลียากับมารดาของพิริยะกำลังทำร่วมกันอยู่
ตัวของหล่อนแข็งทื่อราวกับถูกสาปให้กลายเป็นหิน
พวกเขากำลังอุ้มตุ๊กตาที่ทำเลียนแบบเด็กอ่อนอยู่
“อ้าว หนูพิชากลับมาพอดีเลย มาฝึกเลี้ยงลูกกับหนูลียาสิ”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะคุณป้า หนูฝึกคนเดียวดีกว่าค่ะ เพราะหนูจะอาสาเลี้ยงหลานของคุณป้าเองค่ะ นี่เห็นไหมคะ หนูอุ้มถูกวิธีแล้วด้วย...”
“เก่งมากจ้ะหนูลียา... ฝึกแป๊บเดียวเองก็อุ้มได้ถูกต้องแล้ว แบบนี้เบาแรงป้าได้เยอะเลย...”
หูของกานต์พิชาอื้ออึ้งไปหมด ดวงตาที่จ้องมองลียานั้นก็เบิกโพลง
ความหวาดกลัวยิ่งทวีคูณอยู่ภายในอก
“มาสิหนูพิชา มาหัดฝึกอุ้มตุ๊กตา เวลาลูกคลอดออกมาจะได้อุ้มเป็น”
“หนู... ขอตัวขึ้นไปอาบน้ำก่อนนะคะคุณแม่ ขอตัวค่ะ...”
หล่อนไม่สามารถยืนอยู่ตรงนั้นได้อีกต่อไ
