Chapter 7 | ตั้งใจเรียนนะคะคนเก่งของพี่
1405 คำ
หลายวันต่อมา...
"พรุ่งนี้งานวันเกิดนายใช่ไหม ควันหลง"
"อืม"
"แล้วตกลงนี่แม่นายจะจัดให้ไหม"
"แม่มันอยากจัด แต่ไอ้เจ้าของวันเกิดไม่อยากให้จัด"
"อ้าว ทำไมล่ะ"
"มันไม่ชอบให้คนมาที่บ้านเยอะ ๆ เธอก็รู้"
"แต่ทุกปีที่ผ่านมาก็จัดนะ"
"ก็เพราะว่าทุกปีที่ผ่านมาห้ามไม่ได้ไง แต่ปีนี้มันขอร้องแม่มันแบบจริงจัง"
"วันเกิดทั้งทีนะ ไม่จัดจริงเหรอ อย่างน้อยก็ไปจัดที่ผับก็ได้"
"ไม่"
"ชิ"
นาเนียร์รู้สึกอารมณ์เสีย หลังจากที่ได้พูดกับเพื่อนสนิทอย่างควันหลง เพราะเขานั้นพูดน้อยมาก แต่ชอบทำให้เธออารมณ์เสียอยู่ตลอด
หญิงสาวไม่สนใจเขาแต่หันกลับมาสนใจนั่งทานข้าวของตัวเองต่อ
แต่ในตอนที่กำลังนั่งทานข้าวอยู่ หางตาของเธอก็ชำเลืองไปเห็นคนที่ตัวเองไม่ได้เห็นหน้าหลายวัน เนื่องจากช่วงนี้งานของเธอมีค่อนข้างเยอะ ทำให้ไม่มีเวลาไปนั่งอ่อยชายหนุ่มรุ่นน้องที่ร้านหมูกระทะที่เขาทำงานพาร์ตไทม์เลย
ซึ่งเขากำลังเดินถือจานข้าวผ่านมาทางที่เธอนั่งอยู่พอดี หญิงสาวจึงรีบยกมือขึ้นโบกเพื่อทักทาย
พอชายหนุ่มรุ่นน้องเห็นก็รีบก้มหัวทักทายเขาพร้อมกับเดินผ่านไป ทำให้เธอที่ยกมือโบกค้างอยู่ รีบชักมือกลับด้วยท่าทางอารมณ์ไม่ดี
"อะไรกัน คิดว่าจะเดินมาหาซะอีก"
"ใคร" ราชาที่นั่งทานข้าวของตัวเองอยู่ ก็เอ่ยออกมา
"อะไร"
"คนที่เธอโบกมือให้ ใครเหรอ"
"เด็กปีหนึ่ง ชื่อน้องภีม"
"ไปรู้จักได้ยังไง"
"ร้านหมูกระทะข้างคอนโดฉัน น้องก็ทำงานพาร์ตไทม์ที่นั่น เป็นไงหล่อไหม"
"ก็พอใช้ได้" ราชาพูดออกมา
"ไม่เห็นหล่อเลยไอ้ราชา หน้าตางั้น ๆ" ควันหลงที่นั่งเงียบอยู่นานก็พูดออกมา
"งั้น ๆ บ้านแกสิ หล่อขนาดนี้" เธอต่อว่าควันหลงออกไปด้วยความไม่พอใจ
"ฉันพูดความจริง"
"นายเงียบเลย ฉันจะบอกให้นะน้องมันหล่อกว่านายเป็นล้านเท่า"
"ฉันพูดความจริงก็ยังมาโกรธ" ควันหลงหยิบจานข้าวของตัวเองพร้อมกับเดินออกไป
ซึ่งเธอที่นั่งมองอยู่ก็ได้แต่ด่าทอตามหลังไป จนราชาที่นั่งอยู่ด้านข้างก็คอยปลอบ
"ไม่ต้องไปฟังมันหรอก มันก็พูดเล่นไป"
"นายเข้าข้างนายนั่นเหรอ"
"ฉันไม่ได้เข้าข้างใครทั้งนั้นแหละ รีบกินข้าวได้แล้ว เธอมีเรียนต่อไม่ใช่เหรอ"
"อืม"
"....."
"แล้วนี่นายจะกลับคอนโดเลยใช่ไหม"
"ใช่"
"อิจฉาจัง"
"หยุดพูดได้แล้ว กินข้าว"
"รู้แล้ว" เธอตอบราชาไปก็นั่งทานข้าวของตัวเองต่อจนเสร็จ เราทั้งสองคนก็เอาจานไปเก็บไว้ที่ร้านที่ตัวเองซื้อ แล้วหลังจากนั้นเพื่อนชายของเธอก็ขอตัวกลับห้องพักของตัวเอง
ส่วนเธอก็เดินหน้าบึ้งมายังอาคารเรียน ที่อยู่ไม่ไกลจากโรงอาหาร ก็เห็นกลุ่มเพื่อนร่วมสาขาที่กำลังนั่งอยู่ จึงรีบโบกมือทักทายพร้อมกับเดินลงไปนั่งรวมกลุ่มกับเพื่อน
"แกไปทำอะไรมา หน้าบึ้งอีกแล้ว"
"ฉันเหนื่อย อยากกลับไปนอน"
"อดทนนะเพื่อนรัก แค่สองชั่วโมงเอง เดี๋ยวก็ได้กลับไปนอนแล้ว"
"แล้วนี่ยัยจีจี้ไปไหน" เธอมองหาจีจี้เพื่อนสาวประเภทสองที่ตอนนี้ไม่ได้อยู่ที่นี่
"มันไปเข้าห้องน้ำ แต่ไปนานแล้วนะยังไม่กลับมาเลย"
"ไม่ใช่ไปอ่อยรุ่นน้องอยู่เหรอ"
"ฉันก็ว่างั้น" เธอตอบเพื่อนไปพร้อมกับหยิบโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมาเล่นฆ่าเวลา เพราะเหลืออีกเกือบยี่สิบนาทีเลย กว่าจะถึงเวลาขึ้นเรียนคาบบ่าย
หลังจากที่ทานข้าวเสร็จเรียบร้อยแล้ว ภีมก็มาเข้าห้องน้ำเพื่อเตรียมตัวที่จะไปเรียนวิชาคาบบ่าย โดยพอเข้าเสร็จแล้วพอเดินออกมาหน้าห้องน้ำก็เห็นเข้ากับรุ่นพี่ร่วมคณะ ที่พออีกฝ่ายเห็นเขา ก็รีบเดินเข้ามาทักทายทันที
"อ้าว น้องภีมคนหล่อนี่เอง"
"ครับ"
"ไม่ได้เจอกันหลายวันเลย"
"ครับ" ชายหนุ่มได้แต่ตอบคำว่า 'ครับ’ ไป เพราะไม่รู้ว่าจะพูดคำว่าอะไรดี
"วันนี้มีเรียนคาบบ่ายไหมคะ"
"มีครับ อีกประมาณครึ่งชั่วโมงก็เข้าเรียนแล้ว"
"แสดงว่าตอนนี้ว่าง"
"ใช่ครับ"
"งั้นไปกับพี่ดีกว่า" รุ่นพี่สาวประเภทสองก็ถือวิสาสะเดินมาคล้องข้อมือของเขา พร้อมกับเดินจูงมายังโต๊ะไม้หินอ่อนหน้าคณะ ที่ตอนนี้มีกลุ่มเพื่อนของเขากำลังนั่งพูดคุยกันอยู่
โดยพอเพื่อนของพี่เขาเห็นเพื่อนของตัวเองที่กำลังเดินจูงมือเขา ก็ต่างร้องโห่กันดังสนั่น จนชายหนุ่มที่เดินมาด้วยรู้สึกอายเอามาก ๆ เพราะยังมีนักศึกษาหลายคนที่กำลังนั่งอยู่แถวนั้นร่วมด้วย
แต่ถึงจะอายมากเพียงใด สายตาของเขาก็ยังไม่อาจละไปจากหญิงสาวรุ่นพี่อย่าง 'นาเนียร์' ที่นั่งจ้องมองหน้าเขาด้วยสีหน้าบูดบึ้ง พอชายหนุ่มเห็นแบบนั้นก็รู้สึกอยากรู้เลยว่าพี่เขาเป็นอะไร
"ทำไมมากับหนูภีมได้ล่ะจีจี้"
"ก็ฉันไปเข้าห้องน้ำมาน่ะสิ แล้วบังเอิญเห็นน้องมันที่หน้าห้องน้ำก็เลยพามาด้วย น้องภีมคะ ไปนั่งข้างยัยเนียร์ดีกว่าค่ะ"
โดยพอได้ยินรุ่นพี่สาวประเภทสองพูดแบบนั้น เขาก็เดินลงมานั่งด้านข้างของหญิงสาวรุ่นพี่ แล้วเอ่ยทักทายคนด้านข้างไป
"พี่เนียร์" โดยพอทักทายไปแบบนั้นอีกฝ่ายก็เอาแต่นั่งหน้าบึ้ง ไม่สนใจเขาเลย
"....."
"พี่เนียร์เป็นอะไรหรือเปล่าครับ"
"ทำไมเมื่อกี้ตอนที่อยู่โรงอาหารพี่ทักแล้วไม่เดินมาหาพี่ล่ะ"
"ผมไม่รู้ว่าพี่เรียกให้ไปหา คิดว่าแค่ว่าทักทายเฉย ๆ"
"....."
"นี่เป็นสาเหตุที่ทำให้พี่หน้าบึ้งใส่ผมใช่ไหมครับ ถ้าเป็นแบบนั้นผมก็ขอโทษ"
"ทีหลังถ้าพี่ทัก เราต้องมาหานะ เข้าใจไหม"
"ครับพี่เนียร์"
"วันนี้มีเรียนบ่ายไหมคะ"
"มีครับ อีกประมาณสิบกว่านาทีก็เข้าแล้ว"
"น้องภีมเรียนชั้นไหน"
"ชั้นสามครับ ห้องxx"
"โอเค งั้นเดี๋ยวพี่เดินไปส่ง"
หลังจากหญิงสาวรุ่นพี่พูดจบ ก็ยื่นมือมาจับมือของเขาพร้อมกับเดินจูงเข้ามาในอาคาร ซึ่งตอนนี้เป็นเวลาใกล้เข้าเรียนพอดี ทำให้นักศึกษาที่อยู่แถวนี้ค่อนข้างเยอะ พวกเขาต่างมองมายังเราสองคนด้วยสีหน้าแปลกใจ
แต่เขาก็พยายามที่จะไม่สนใจ เดินตามแรงจูงรุ่นพี่สาวมาอย่างเงียบ ๆ โดยจะมีบางครั้งที่ก้มมองมือที่จับมือของเขาอยู่
"ถึงแล้ว"
พอเดินมาถึงรุ่นพี่สาวก็ชักมือของตัวเองกลับพร้อมกลับกอดอกแล้วยืนจ้องมองเขา
"วันนี้เลิกเรียนกี่โมง"
"สี่โมงครับ"
"พี่เลิกบ่ายสอง เดี๋ยวจะนั่งรอหน้าคณะ"
"พี่มีธุระอะไรกับผมหรือเปล่าครับ ทำไมถึงต้องนั่งรอ"
"แค่อยากชวนไปทานข้าวด้วยกันก่อนน้องภีมไปทำงานค่ะ"
"งั้นพี่กลับไปรอที่คอนโดก็ได้ เดี๋ยวผมเรียนเสร็จจะไปหาที่นั่น"
"น้องภีมอยากไปคอนโดพี่เหรอคะ" รุ่นพี่สาวพูดพร้อมกับยิ้มให้เขา ซึ่งชายหนุ่มก็รู้สึกเหมือนตัวเองพูดอะไรผิดไป จึงรีบเอ่ยปฏิเสธไป ก่อนที่อีกฝ่ายจะเข้าใจเขาผิด
"ผมไม่ได้หมายความแบบนั้นนะครับพี่เนียร์ ผมแค่จะสื่อว่าให้พี่ไปรอที่คอนโด เดี๋ยวหลังจากผมเลิกเรียนผมจะไปหาพี่ แล้วหลังจากนั้นเราค่อยไปหาทานข้าวกันครับ"
"....."
"พี่เนียร์อย่าเข้าใจผมผิดนะครับ"
"พี่รู้ค่ะ ว่าน้องภีมจะสื่ออะไร พี่แค่หยอกเล่นเฉย ๆ"
"พี่เนียร์~"
หญิงสาวรุ่นพี่ยิ้มออกมา พร้อมกับวางมือลงข้างแก้ม แล้วใช้นิ้วโป้งแตะปลายจมูกเขาเบา ๆ
"พี่ไปแล้ว ตั้งใจเรียนนะคะคนเก่งของพี่"
- ผู้เขียน
