“ได้สิ แต่รอให้ข้าตัวโตก่อนนะ เพราะตอนนี้ข้าตัวเล็กเกินไป”
นางมีข้อต่อรอง ขณะมองริมฝีปากของเขาเทียบกับขนาดริมฝีปากของตัวเองแล้วมันต่างกันหลายเท่า หากบินเข้าไปจูบนางคงถูกเขางับหัวแน่
“ข้าจะรอวันนั้น ไปกันเถอะ พาข้าไปหาหัวหน้าของเจ้าเถิด นางอยู่ที่ใดข้าจะได้นำผลึกทับทิมไปเปิดประตู” พ่อมดหนุ่มเอ่ยขึ้น
“ท่านวาเลนอยู่บนยอดเขาสูงนั่น แต่ข้าได้ยินมาว่าท่านมีพลังเวทย์สูง ท่านต้องระวังตัวให้ดีนะ”
นางภูติจิ๋วชี้ให้ดูยอดเขาสูงลูกหนึ่ง ก่อนจะหันมาเตือนพ่อมดหนุ่มด้วยความห่วงใย ชีวิตของนางฝากไว้ที่เขาแล้ว หากเขาเป็นอะไรไปนางคงถูกพวกภูติภูเขากำจัดแน่นอน
“ก็ให้รู้กันไปว่า พลังเวทย์ของข้าจะสู้ภูติภูเขาไม่ได้ ไปกันเถอะ ข้าจะพาเจ้าเหาะไป เข้ามาอยู่ในอกเสื้อข้านี่แล้วเกาะไว้แน่นๆ”
เขาใช้มือจับร่างเล็กไว้ แล้วเอาตัวนางซุกไว้ที่อกเสื้อ ก่อนจะร่ายเวทย์พาตัวเองลอยจากพื้นตรงไปยังภูเขาลูกที่สูงที่สุดที่นา
