“กรี๊ดดด ไอ้พ่อมดชั่ว เจ้าบังอาจมาก”
นางภูติเอเลน่าพยายามทำลายลูกบอลแก้ว แต่พลังเวทย์ของนางไม่กล้าแกร่งพอจึงได้แต่บินชนผนังไปมาไม่ต่างจากแมลงที่ถูกขัง ส่วนพ่อมดหนุ่มยืนกอดอกหัวเราะขบขันท่าทางของนาง
“เสียแรงเปล่าน่า เกราะแก้วของข้าสร้างจากพลังเวทย์ที่กล้าแกร่ง นางภูติชั้นต่ำอย่างเจ้าไม่มีทางทำลายได้”
“ไอ้พ่อมดชั่ว ปล่อยข้าออกไปนะ”
นางภูติเอเลน่ากรีดร้องเสียงแหลม รู้สึกหวาดหวั่นขึ้นมาเมื่อนึกรู้ว่าพลังของตนอาจจะสู้พลังของพ่อมดตนนี้ไม่ไหว
“หุบปากเสีย ข้าแสบหูไปหมดแล้วนะ กรีดร้องไปเจ้าก็หนีออกไปไม่ได้หรอก จงบอกข้ามาว่าผลึกมรกตอยู่ที่ใด”
“ไม่ ข้าไม่มีทางบอกเจ้า”
นางภูติสะบัดเสียงตอบเขา หยุดดิ้นรนหนีเมื่อรู้ดีว่านางหนีไม่พ้น
พ่อมดคาไลน์จ้องใบหน้างดงามของนางนิ่งครู่หนึ่ง ก่อนจะยิ้มกว้าง
“ข้ารู้แล้วว่าผลึกมรกตอยู่ที่ใด”
เขาร่ายเวทย์ให้ลูกบอลแก้วเคลื่อนตัวลอยจากบริเวณนั้นไปยังยอดเขา
