“ขะ ข้าขอโทษ ข้าไม่คิดปิดบังนายท่าน แต่มันจำเป็น”
คำแก้ตัวของเจมส์ไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้น แต่กลับเพิ่มความโกรธให้พ่อมดไคทัสยิ่งกว่าเดิม
“ไม่ปิดบัง หากข้าไม่รู้ด้วยตัวเอง เจ้าก็จะไม่ยอมบอกข้าสินะ” เขาแค่นเสียงถาม บีบคางเล็กแรงขึ้นจนเกิดรอยแดง
เจมส์หลบสายตาคมวาวนั้นด้วยความรู้สึกผิด “ข้าขอโทษ ข้ามีเหตุผลที่ต้องมาที่เกาะเซราคัสแห่งนี้” ตัดสินใจบอกความจริงให้พ่อมดหนุ่มรู้
“เหตุผลอะไร บอกข้ามาสิ หากเหตุผลของเจ้ามันน่าเชื่อถือ ข้าจะยกโทษให้”
พ่อมดหนุ่มยอมปล่อยมือออกจากปลายคางขณะเลื่อนมากุมบ่าเล็กนั้นแทน มืออีกข้างสอดเข้าใต้เสื้อหลุดรุ่ยจับเอวคอดไว้แน่น ร่างหนาเปลือยเปล่าเบียดแนบกับร่างนุ่มนิ่มจนแทบเป็นเนื้อเดียวกัน ทำเอาเจมส์หน้าแดงก่ำกว่าเดิม
“ปะ ปล่อยข้าก่อนได้ไหมนายท่าน ข้ารู้สึกแปลกๆ”
“อืม รู้สึกแปลกๆ แปลกยังไงหรือ ข้ายังไม่รู้สึกแปลกๆ เลย”
พ่อมดไคทัสถามเสียงขรึม รั้งเอวบางให้กดแน
