“วันนี้เหนื่อยไหมไอติม “โยชิ เอ่ยถามขึ้นในขณะที่มือกำลังปิดล็อกกุญแจร้านคาเฟ่อยู่ใกล้ๆกัน
“ไม่เลยค่ะสนุกมากๆ ไอติมว่าร้านคาเฟ่ของพี่โยชิต้องขยายเพิ่มแน่ๆ” ฉันพูดตอบเสียงใส และยกมือโบกลา พี่ๆพนักงานที่ทยอยเดินกลับไปอีกทาง ก่อนจะได้ยินเสียงของพี่โยชิเอ่ยถามดังขึ้นมาอีกครั้ง
“ทำไมล่ะ”
“ก็ในร้านของพี่ ใช้ของเกรดพรีเมียมแบบสุดๆ ราคาก็เป็นกันเอง แถมบรรยากาศในร้านก็เหมาะแก่การนั่งผ่อนคลาย และที่สำคัญ เจ้าของร้านหล่อ มีบอกต่อแน่นอน”
“หึหึ เราก็พูดไปเรื่อยไม่เปลี่ยนเลยนะ ว่าแต่ ไอติมกลับบ้านยังไง ให้พี่ขับรถไปส่งดีไหม”
โยชิ อดที่จะหัวเราะออกมาไม่ได้กับความช่างพูดช่างเจรจาไม่เปลี่ยนไปเลย ก่อนจะเอ่ยถามไอติมขึ้นมาด้วยความเป็นห่วงเมื่อเห็นทุกคนกลับบ้านไปกันหมดแล้ว เหลือแค่เขากับไอติมที่ยืนอยู่ตรงลานจอดรถของร้านคาเฟ่
“ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวหนู…” ฉันพูดตอบกลับยังไม่ทันจะจบประโยคก็ได้ยินเสียงของพี่
