ฉันยกแก้วกระดกเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ที่ผสมกับน้ำอัดลมอย่างเอร็ดอร่อย แก้วแล้วแก้วเล่า จนฉันรู้สึกว่า ดวงตามันเริ่มเบลอ มองเห็นอะไรไม่ค่อยจะชัด สมองอึ้ออึงและหนักหัวจนแทบจะทรงตัวไว้ไม่อยู่
“ไอติม กูว่ามึงไม่ไหวแล้วนะ กลับบ้านกันดีกว่า”
อีฟ เอ่ยขึ้นด้วยความเป็นห่วงและมองไปยังรอบๆก็รู้สึก ว่าเพื่อนในสาขาแทบทุกคน ก็มีสภาพเมาเละไม่ต่างกัน โดยที่ยี่หวาก็ถูกพี่ลมเหนือ เพิ่งหอบหิ้วกลับไปเมื่อครู่นี้ จะเหลือเพียงแค่เธอ เลโก้และไอติมที่กำลังนั่งอยู่
“กูไหว เอาแก้วมากูจะดื่มอีก” ฉันพูดขึ้นอย่างดื้อดึง เพราะยังมีสติอยู่บ้างแค่ไม่มีแรงพยุงตัวเองเท่านั้น แต่ทว่า ก็ได้ยินเสียงที่คุ้นหูเอ่ยดังขึ้นมาเบาๆ
“ทำไมถึงปล่อยให้ตัวเอง เมาแบบนี้” ดีเซลบ่นขึ้นมาในทันที เมื่อมองเด็กน้อยของเขาที่นอนคอพับคออ่อน เมาแอ๋ แบบหมดสภาพสุดๆ
“พี่ดีเซล มารับไอติมเหรอคะ งั้นหนูขอพาเพื่อนกลับไปก่อนนะคะ” อีฟเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นแฟ
