ในที่สุดหล่อนก็ได้กลับมาที่นี่อีกครั้ง กรุงปารีส เมลิน่าคิดอย่างมีความสุข เมื่อกลิ่นไอที่ตัวเองคุ้นเคยคุกรุ่นเข้ามาในจมูก
“ปารีส... ฉันคิดถึงแกที่สุด...”
แม้ว่ามันจะเป็นคำพึมพำเพียงแผ่วเบา แต่กับคนที่เฝ้าจับมามองหล่อนมาตลอดเวลาอย่างดินิย่าร์ก็ได้ยินมันอย่างชัดเจน
“แกพูดเหมือนเคยมาที่นี่อย่างนั้นแหละ”
คนถูกถามสะดุ้งโหยงหลุดจากห้วงฝันในทันที “เอ่อ... ผม... ผม...”
“บอกมาซะดีๆ ไอ้เมซซี่ ว่าแกเคยมาปารีสใช่ไหม”
หญิงสาวเม้มปากแน่น ขณะช้อนดวงตาขึ้นมองผู้ชายที่กำลังชะโงกอยู่เหนือร่างของหล่อนที่นั่งอยู่กับเก้าอี้นวมด้วยความพรั่นพรึงล้นอก
“ผม... ผมไม่เคยมาหรอกฮะนาย ไม่เคยมาจริงๆ”
“โกหก ถ้าแกไม่เคยมา แล้วเมื่อกี้ทำไมแกพูดว่าแกคิดถึงที่นี่ล่ะ”
แล้วดินิย่าร์ก็กระชากร่างอรชรไม่ผิดจากสตรีของคู่สนทนาให้ลุกขึ้นเผชิญหน้า และด้วยระดับความสูงที่แตกต่างกันมากทำให้ปลายเท้าของเมลิน่าลอยขึ้นจากพื้นหลายนิ
