วูบหนึ่งเหมือนได้เห็นความผิดหวังในสายตาสีเขียวมรกต แต่แค่กะพริบตามันก็หายวับไป หรือว่าหล่อนตาฝาดไปเองนะ
“ทนอีกหน่อย เราใกล้จะพ้นพวกมันแล้ว”
แล้วคนตัวโตก็กระชากมือให้หล่อนเดินตามอีกครั้ง ไม่นานก็เดินเข้ามาในโรงแรมเก่าๆ หลังหนึ่งที่สภาพเสื่อมโทรมจนนึกว่าเป็นโรงแรมร้างเสียอีก
“นายพาผมมาที่นี่ทำไมฮะ”
“เราจะซ่อนตัวกันที่นี่จนกว่าจะแน่ใจว่าปลอดภัยจากพวกมัน”
ดินิย่าร์ตอบหล่อนขณะเดินตรงไปยังโต๊ะไม้เก่าๆ ที่มีหญิงแก่นั่งอยู่
“เปิดห้องหรือพ่อหนุ่ม จะพักสักกี่คืนล่ะ”
“สามคืนครับ”
“แล้วจะเอากี่ห้องล่ะ” สายตาของหญิงชราจ้องมาที่หล่อนอย่างรู้ทันจนหล่อนต้องก้มหน้าหลบตา
“ห้องเดียวครับ”
“คู่ข้าวใหม่ปลามันสินะ เมียสวยนะแต่ไม่น่าตัดผมยังกะทอมบอยแบบนี้เลย”
เมลิน่าสะดุ้งโหยง “ผม... ผมเป็นผู้ชายนะฮะ...”
ดินิย่าร์ปรายตามองหล่อนแวบหนึ่งก่อนจะหันไปตอบหญิงชรา
“ไอ้นี่เป็นญาติของผมเองครับ และที่สำคัญมัน
