เมลิน่าใช้เวลาอยู่ภายในห้องน้ำไม่นานนักก็ก้าวออกมา และดินิย่าร์ก็ยังคงนอนนิ่งอยู่บนเตียงเช่นเดิม หญิงสาวเดินไปที่ข้างเตียง ตั้งใจจะมองเขาเป็นครั้งสุดท้ายแล้วจะไปนอน แต่เสียงครางเบาๆ จากลำคอของตัวเองตัวโตก็ทำให้หล่อนต้องแปลกใจ
“นาย... นายเป็นอะไรฮะ...”
“หนาว... ฉันหนาว...”
คราวนี้ได้ยินชัดเจนขึ้น เมลิน่ารีบเดินไปเอาผ้าห่มของตัวเองที่โซฟามาคลุมทับร่างของดินิย่าร์ให้อีกครั้ง แต่กระนั้น เขาก็ยังไม่คลายหนาว
“หนาว... ฉันหนาวเหลือเกิน...”
“นายจับไข้แน่เลย... แล้วจะทำยังไงดีล่ะ”
เมลิน่าเต็มไปด้วยความวิตกกังวล หล่อนจับมือหนาเอาไว้และถูเบามันไปมากับมือของตัวเองเบาๆ
“นาย... นายใจดีๆ ไว้นะฮะ อีกไม่กี่ชั่วโมงก็เช้าแล้ว...”
“หนาว...”
แต่ดินิย่าร์ก็คงครางไม่หยุด ในที่สุดเมลิน่าก็ไร้ทางเลือกอื่นใดอีก
“เอาก็เอาวะ มันไม่มีทางเลือกนี่”
แล้วหญิงสาวก็ก้าวขึ้นไปบนเตียง และสอดตัวเข้าไปภายใต้ผ้าห่มผ
