สายตาเย็นชาของดินิย่าร์ทำให้หล่อนเจ็บปวดจนไม่สามารถกักเก็บน้ำตาเอาไว้ได้อีกแล้ว หญิงสาวทรุดตัวลงนั่งกับพื้นภายในบ้านพักของตัวเองด้วยความอ่อนล้าที่ถาโถมเข้าสู่เนื้ออ่อนๆ ของหัวใจ ทำไมจะต้องเป็นแบบนี้ด้วย ทำไมหล่อนกับดินิย่าร์จะต้องมามีสภาพแบบนี้ด้วย
“คุณดีน... ฉันรักคุณนะคะ”
ประตูห้องของหล่อนถูกเปิดผลัวะออกอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย และนั่นก็ทำให้เมลิน่าต้องรีบป้ายน้ำตาทิ้ง และหันกลับไปมองคนมาเยือน
“ป้าเกรท...”
“นายเรียกแกไปพบ”
รอยยิ้มเคลือบทับคราบน้ำตาขึ้นมาในทันที “จริงเหรอฮะป้า...”
“อย่ามาทำเป็นดีใจออกหน้าออกตาแบบนี้นะไอ้เมซซี่ แกจำที่รับปากกับข้าไม่ได้หรือไง”
ได้ผล เมลิน่าหน้าตาสลดลงในบัดดล ก่อนจะตอบออกไปเสียงอ่อย “ผมจำได้ฮะ จำได้ขึ้นใจเลย”
“งั้นก็ดีแล้ว รีบตามข้ามา นายรออยู่ เร็วเข้า”
เมลิน่าไม่มีทางเลือกจำต้องเดินตามร่างอวบอ้วนของป้าเกรทมุ่งหน้าเข้าไปในตึกใหญ่ และพอเข้ามาถึงห้องโถง
