เมลิน่าฝืนยิ้มให้กับคู่สนทนา “ขอบคุณน้าแกรนด์มากจ้ะ”
แกรนด์ไม่ได้ตอบอะไรออกมาอีกนอกจากเดินจากไป ทิ้งให้เมลิน่ามองตามไปด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความซาบซึ้งใจ หล่อนมองร่างของแกรนด์ไปจนลับตาก่อนจะผุดลุกขึ้นยืนและมุ่งหน้าจะกลับไปยังบ้านพักของตัวเอง แต่เสียงเรียกของสาวใช้คนหนึ่งก็ดังขึ้นเสียก่อน
“พี่ลิน่ามาอยู่ที่นี่เอง”
“มีอะไรกับพี่เหรอลูซี่”
เจ้าของชื่อยิ้มบางๆ ก่อนจะพูดออกมา “นายเรียกให้พี่ลิน่าขึ้นไปพบที่ห้องนอนจ้ะ”
เมลิน่ารู้สึกเหมือนถูกจับโยนลงไปในหลุมขนาดใหญ่ที่ภายในเต็มไปด้วยอสรพิษตัวเขื่อง
“นาย... นายเรียกพี่ไปทำไม ลูซี่รู้ไหมจ๊ะ”
คนถูกถามส่ายหน้าน้อยๆ “ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันจ้ะ”
“แล้วนาย... อยู่คนเดียวในห้องหรือเปล่า” เมลิน่าอดคาดหวังในบางเรื่องไม่ได้ แต่สุดท้ายสิ่งที่หวังมันกลับพังทลายลงอย่างน่าปวดใจ
“อยู่กับคุณนาตาชาจ้ะ เห็นว่าคืนนี้คุณนาตาชาจะค้างกับนายด้วยนะ”
น้ำตาแทบจะร่วง
