หลังจากวันนั้นพาเวลก็ไม่ได้เห็นหน้าของมะปรางอีกเลย ไม่รู้ว่าเพราะความบังเอิญหรือว่าเพราะเจ้าหล่อนหลบหน้ากันแน่ แต่ก็ช่างมันเถอะ เขาไม่เป็นจำเป็นต้องไปสนอกสนใจอะไรแม่นั่นอยู่แล้วนี่ หล่อนจะเป็นจะตายก็ช่างหล่อนสิ หรือเป็นไปได้ตายๆ ไปซะก็ดี
พาเวลกระแทกตัวลงนั่งบนเก้าอี้ไม้ริมระเบียงที่มีดินิย่าร์นั่งจิบกาแฟอยู่ก่อนแล้วแรงๆ แม้จะพยายามบอกว่าตัวเองไม่คิดอะไร แต่ในอกก็ละเมอเพ้อพกถึงแต่แม่สาวใช้หน้าหวานที่มีกลีบปากหวานฉ่ำยิ่งกว่าน้ำผึ้งเสียอีกคนนั้นไม่ว่างเว้น
“เป็นอะไรไปอีกล่ะแพท พี่เห็นนายหน้าบูดเกินยี่สิบสี่ชั่วโมงแล้วนะ” ดินิย่าร์เอ่ยถามอย่างอดไม่ได้
“เปล่านี่ครับ ผมก็แค่เบื่อๆ” พาเวลปฏิเสธ เสหยิบแก้วกาแฟที่สาวใช้นำมาเสิร์ฟขึ้นดื่ม
“แค่เบื่อ? น่าเชื่อตายล่ะ” ผู้เป็นพี่ชายทำเสียงสูง ก่อนจะยกกาแฟขึ้นจิบอีกครั้ง และพูดขึ้น “แกรนด์จับไส้ศึกในเซอร์คอฟได้อีกคนแล้วนะ”
คิ้วของพาเวลเลิกขึ้นสูง “ย
