“ยังไม่รู้เลยค่ะ แต่ดิฉันเป็นคนอยู่ง่าย กินง่าย...” หญิงสาวยังพูดไม่ทันจบก็ถูกคนตัวโตแทรกขึ้นด้วยน้ำเสียงเหยียดหยันเสียก่อน
“และก็ใจง่ายด้วยใช่หรือเปล่า”
คนถูกต่อว่ากัดปากแน่น หัวใจเต็มไปด้วยบาดแผลฉกรรจ์
“แล้วแต่คุณแพทจะคิดเถอะค่ะ ปล่อยดิฉันได้แล้ว ดิฉันจะรีบกลับห้องไปหาพี่เมซซี่ ป่านนี้คงรอแย่แล้ว”
ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเหมือนกันถึงได้เลือกพูดคำนี้ออกมา แต่ว่าจะรู้ว่าผลที่ตามมานั้นมันรุนแรงแค่ไหน มะปรางก็หมดทางหนีเสียแล้ว
“แพศยา!”
“ปล่อยค่ะ ปล่อยดิฉันเถอะค่ะ” หญิงสาววิงวอนเมื่อจู่ๆ พาเวลก็กระชากร่างของหล่อนเข้าไปกอดรัดแน่น พร้อมๆ กับก้มหน้าต่ำลงมาหา
“ลองกับฉันสักยกแล้วค่อยกับไปต่อกับไอ้เมซซี่หน้าหวานก็คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง”
“คุณแพท...!”
ร่างบอบบางที่ยังคงถูกพิษไข้เล่นงานถูกเจ้าของห้องหนุ่มจับโยนลงบนเตียงอย่างไม่ปรานีปราศรัย มะปรางดิ้นรน และคลานหนีอย่างหวาดกลัวกับพายุอารมณ์ของผู้ชายตร
