สามปีผ่านไป…
“เหนื่อยหรือเปล่า…”
“ไม่ค่ะ พี่ไคลน์ล่ะคะ เหนื่อยไหม ร้อนหรือเปล่า ยิ่งขี้ร้อน ๆ อยู่ ไม่ต้องมาคอยยืนกับข้าวก็ได้ ไปรอข้างในตึกก็ได้นะคะ”
“ไม่เอา พี่อยากอยู่ช่วยเธอ”
“^^”
ดวงตากลมโตของลูกหว้ามองดูเพื่อนของตัวเองที่กำลังหวานอยู่กับรุ่นพี่หนุ่มด้วยรอยยิ้มบาง ๆ ทว่าภายในใจก็รู้สึกคิดถึงคนรักของตัวเองอยู่ไม่น้อย
“คุณนายเล็กครับ รบกวนเอาของขวัญมาครับ เดี๋ยวผมถือให้ครับ” เสียงชายคนหนึ่งที่อีริคเป็นคนส่งให้มาคอยดูแลถือของให้บอกกับร่างเล็กที่ยืนอยู่ ซึ่งลูกหว้าที่ได้ยินก็ยกยิ้มตอบกลับค่อย ๆ ยื่นของขวัญในวันรับปริญญาที่หลายคนเอามามอบให้กับชายคนนั้น
พร้อมกับความรู้สึกปลงชินไปกับ ‘สรรพนาม’ ที่มักจะถูกเรียกอยู่บ่อยครั้ง ตั้งแต่ที่เธอหมั้นหมายกับคุณชายหนุ่มแล้วด้วยซ้ำ
“มีอีกไหมครับ”
“ไม่มีแล้วค่ะ ขอบคุณนะคะ” ร่างเล็กที่ยังคงใจดีไม่ถือตัวยิ้มบอก ก่อนจะได้ยินเสียงใบข้าว
“ลูกหว้า เด
