สองวันต่อมา…
“ชุดนี้ดีไหมนะ…” เสียงหวานของลูกหว้าพึมพำขณะที่กำลังยืนลองชุดเพื่อออกไปดินเนอร์กับอีริคก่อนที่เขาจะต้องไปประชุมต่อ
“…ชุดนี้แหละ พี่อีริคเป็นคนซื้อให้” แล้วสุดท้ายเรียวปากสีหวานก็เอ่ยตัดสินใจพลางยิ้มให้ตัวเองในกระจกและสาวเท้าเดินออกไป
“คุณอีริครออยู่ที่ร้านแล้วครับ” เสียงเกริกพลที่เป็นคนมารับว่าที่คุณนายเล็กบอก
“ค่ะ ^^” ลูกหว้าก็รับคำตาหยีเดินออกไป ใช้เวลาไม่นาน ทั้งสองก็เดินทางมาถึงห้างหรูที่มีร้านอาหารราคาแพงใจกลางเมืองเป็นส่วนตัวอยู่ชั้นบนสุด
“เดี๋ยวหว้าเดินไปเองค่ะ ขอบคุณนะคะคุณเกริกพล” เจ้าของใบหน้าเรียวใสบอกชายวัยกลางคน ซึ่งคนที่ได้ยินก็ยิ้มบาง ๆ ตอบกลับ
“ครับ คุณนายเล็ก” โดยคำพูดนั้นทำเอาร่างบางที่ได้ยินอดไม่ได้
“คุณเกริกพล ไม่เรียกหว้าแบบนี้ไม่ได้เหรอคะ”
“ไม่ได้ครับ คุณนายเล็กคือ…ว่าที่ภรรยาของคุณชาย”
“แต่เรายังไม่ได้…”
“ดูจากท่าทีคุณชายแล้ว ยังไง…ผมก็ต้องเรีย
