ตึก
ตึก
โดยขณะที่ทั้งสองนั้นพากันเดินตรงไปเรื่อย ๆ
“โอ๊ะ” ลูกหว้าก็ชะงักไปกับร้านชานมที่เป็นหนึ่งในของโปรดตัวเอง ดวงตากลมโตนั้นเอาแต่มองยังชานมไข่มุกตาแป๋ว จนอีริคที่เห็น
“อยากกินเหรอ”
“ค…คะ? เอ่อ…ไม่ค่ะ ไม่อยาก…” ถึงปากจะปฏิเสธแต่สายตากลับใสแป๋วมองยังชานมนั้นไม่หยุด
“ไม่อยากอะไร สายตามองขนาดนั้น อยากกินก็กิน”
“ไม่ค่ะ”
“หือ? ทำไม”
“หว้า…หว้าคิดว่า หว้าเริ่มอ้วนขึ้นมากไปแล้ว”
“ตรงไหน”
“น้ำหนักหว้าขึ้นมาเกือบสามโลแล้วค่ะ”
“แล้วยังไง”
“เดี๋ยวมันจะอ้วนไป…”
“ตอนนี้ไม่อ้วน แต่ถึงอ้วนขึ้นกว่านี้…ก็น่ารักดี พี่ชอบ” ริมฝีปากหนาบอก ทำเอาคนที่ได้ยินจ้องมอง มือแกร่งจึงเอื้อมเข้าไปบีบที่แก้มนุ่ม
“อยากกินก็กิน ไม่ต้องห่วงเรื่องรูปร่าง เธอจะเป็นยังไง ก็น่ารักมากสำหรับพี่” คนตัวสูงบอกอย่างพร้อมสปอยล์เมียตัวเล็กและพูดจากใจจริง
ถึงเธอจะอ้วนขึ้นหรือยังไง เขาก็รักมากอยู่ดี
เขาไม่ได้รักเธอแค่ส
