“อ อื้อ! อ…อึก ฮือออ…” เสียงร่างเล็กที่ถูกจับอ้าขากระแทกอยู่บนโต๊ะอาหารยังคงร้องครางเสียงดังระงมไม่หยุด เธอถูกอีกคนจับพาเดินมาจากเคาน์เตอร์เครื่องดื่มหลังจากที่เขาทำตรงนั้นจนพอใจก็พาลากเธอมาต่อที่ตรงนี้
“…อ…อ๊ะ! อ๊ะ! ฮือ หว้าจะไม่ไหวแล้วนะคะ อึก! หว้าจำแล้ว จะไม่ดื้อแล้วจริง ๆ นะคะ จะไม่ดื้อแล้วค่ะ ปะป๊าขา ฮือออ พอแล้วได้ไหม” คนที่ถูกตอกอัดเข้าใส่รูร่องสวยไม่ยั้งร้องบอกคนที่อยู่ตรงหน้าพลางเบะปากขอร้อง
ตอนนี้ช่วงล่างของเธอนั้นมันระบมไปหมดแล้ว
ระบมไปหมดแล้ว…จริง ๆ
อีริคก็นิ่งมองใบหน้าใสที่เบะปากร้องขอพลางก้มลงมองกลีบดอกไม้สีหวานที่ตอนนี้นั้นแดงก่ำจากแรงเสียดสีไม่ยั้งของเขามากพอสมควร
“จะไม่ดื้อแน่แล้วใช่ไหม”
“ค…ค่ะ”
“รู้ใช่ไหม ว่าพี่โกรธเป็นยังไง”
“ฮือออ รู้แล้วค่ะ อ อ๊ะ! ต่อไปหว้าจะไม่โกหกหรือไปไหนแล้วไม่บอกพี่อีริคอีกนะคะ ฮือ หว้าแสบค่ะ” ในประโยคหลังร่างเล็กมองหน้าอีกคนด้วยความอ้อนข
