ขณะที่กำลังจะเข้านอน
ครืดดด~
เสียงโทรศัพท์ที่อยู่ไม่ไกลของลูกหว้าดังขึ้น ทำให้มือเรียวเอื้อมไปหยิบเข้ามามองดู แต่แล้วใบหน้าเรียวใสก็ต้องชะงัก
ข้อความ
อีริค : มาหาฉัน
ดวงตากลมโตที่เห็นข้อความก็แทบหน้าถอดสีกับการถูกเรียกไปหา
“ยังไม่พออีกเหรอ…” เรียวปากสีหวานพึมพำพลางค่อย ๆ ก้มมองกลางลำตัวของตัวเองกับช่วงล่างที่ยังคงแสบจากเมื่อคืนมากอยู่
“…มันจะพังอยู่แล้วนะ”
ด้านอีริค
หลังจากที่ส่งข้อความบอกของบำเรอของตัวเองเสร็จ ดวงตาคมกริบก็เหลือบมองไปยังนาฬิกาที่อยู่ไม่ไกลเพื่อรอเวลาให้ร่างเล็กมาหา ซึ่งใช้เวลาอยู่เกือบสิบนาทีนานกว่าปกติ เสียงคนกดออดหน้าเพนต์เฮาส์หรูของเขาก็ดังขึ้น มือแกร่งจึงไม่รอช้าที่จะเคลื่อนไปหยิบรีโมตเปิดให้ ก่อนที่ร่างเล็กของลูกหว้าจะเดินตรงเข้ามาด้วยสภาพการเดินที่ถึงจะพยายามทำเหมือนเป็นปกติแค่ไหน
แต่ว่ามัน…ก็ดูรู้ถึงการเดิน ‘ขาถ่าง’ ได้อยู่ดี
อีริคที่นั่งไขว่ห้างอยู่บนโซ
