ด้านอีริค
ดวงตาคมกริบของร่างสูงที่ยืนอยู่เอาแต่มองภาพของร่างเล็กกับเพื่อนของเขาที่เดินพูดคุยกันอยู่ด้วยความรู้สึก…ไม่ชอบใจเอาซะเลย นัยน์ตาคมนั้นแสดงออกมาให้เห็นถึงความเรียบเข้มทุกครั้งที่ได้เห็นภาพพวกนั้น
“มายืนทำอะไรอยู่ตรงนี้” เสียงธัญญาเดินเข้ามาเอ่ยถามลูกชายตัวเองดังขึ้น ทำให้อีริคจำต้องผละสายตาจากภาพที่เห็นหันมองแม่ของตัวเอง
“แม่เรียกผมมา”
“อ๋อ โทษที เมื่อกี้แม่ไปประชุมมาจนลืมเลย…”
“…เรื่องไปวัดชุดหมั้น ได้พาไอด้าไปหรือยัง”
“ผมยังไม่ว่าง”
“จะไม่มีวันไหนว่างเลยเหรอ งานมันเริ่มใกล้วันเข้ามาแล้วนะ” หญิงวัยกลางคนเอ่ยเชิงดุ พลางมองหน้าลูกชาย
“ผมจะหาวันครับ”
“อืม รีบหา…”
“…แล้วเรื่องที่ไอด้าขอแม่ไปอยู่เพนต์เฮาส์อีริค…”
“ครับ ผมก็อยากคุยเรื่องนี้อยู่เหมือนกัน”
“ทำไมเสียงจริงจังแบบนั้น ไม่ชอบเหรอ?”
“ครับ แม่ควรถามผมก่อน” ดวงตาคมกริบมองหน้าบอกกับคนเป็นแม่ ทำเอาธัญญาชะงัก
“ทำไมล่ะ
