เช้าวันต่อมา…
ครืดดด~
เสียงโทรศัพท์ที่อยู่ไม่ไกลร่างเล็กดังขึ้น ทำให้มือเรียวค่อย ๆ เอื้อมหยิบด้วยความงัวเงียที่มี
“สวัสดีค่ะ”
(ลูกหว้า!)
“หือ? พี่น้ำฝนเหรอ” ปากเล็กถามอย่างจำเสียงแหลมของรุ่นพี่ได้ ก่อนจะลุกขึ้นเพื่อตั้งใจพูดคุยกับปลายสาย
“มีอะไรหรือเปล่า”
(ยายพินเป็นลม)
“คะ?”
(รีบมาบ้านใหญ่เดี๋ยวนี้ ยายพินหน้ามืดเป็นลม แต่พวกคุณนงฤดีไม่ยอม จะให้ทำงานต่อ…)
“เดี๋ยวหว้ารีบไปนะคะ ฝากพี่น้ำฝนดูยายแป๊บหนึ่งนะคะ หว้าจะรีบไป” จากนั้นร่างเล็กก็ลุกขึ้นแต่งตัวเพื่อตรงไปยังบ้านหลังใหญ่ตามที่รุ่นพี่สาวบอกด้วยความรวดเร็ว
โดยใช้เวลาไม่นาน สองเท้าเล็กของลูกหว้าก็เดินเข้าไปยังเรือนแม่บ้านที่มีเสียงของนงฤดีกำลังต่อว่าด่าทอยุพินอยู่
“โอ๊ย! แรงน่ะมีไหม! ชักช้าอยู่ได้…”
“คุณนงคะ ยายพินแกทำมาทั้งวันแล้วนะ เมื่อวานก็อยู่เตรียมของจนดึก ให้แกพักบ้าง…”
“หุบปากไปเลย หรือแกจะทำแทน?”
“ฝนทำไม่เป็นค่ะ ถ้
