ด้านอีริค
“มาค่ะ เดี๋ยวหว้าถือเอง…” เสียงลูกหว้าเอ่ยบอกคุณชายร่างสูงที่เอื้อมมือมาแย่งถุงขนมหวานที่เธอตั้งใจซื้อด้วยความชอบกินไป
“ไม่เป็นไร พี่จะถือเอง”
“ไม่ได้สิคะ พี่อีริคจ่ายให้แล้ว อีกอย่างหว้าเป็นคนทานก็ต้องถะ…”
“ก็บอกว่าไม่ ตอนนี้พี่เป็นผัวเธอ ก็ต้องถือให้”
“ไม่เห็นจำเป็นเลย”
“เลิกเถียง แล้วจะเอาอะไรอีกไหม” เจ้าของใบหน้าหล่อไร้ที่ติถาม ทำให้ร่างบางส่ายหน้าพร้อมทำหน้ายู่หน่อย ๆ ตอบกลับ
“แล้วไหนว่ายายเธอฝากซื้อของ”
“อ้อ! จริงด้วยค่ะ วันนี้ยายจะทำเมนูต้มจืดฟัก” ปากเล็กพึมพำ
“งั้นก็ไปตรงซูเปอร์มาร์เก็ต” อีริคบอก ก่อนที่ทั้งสองจะพากันเดินตรงไปซื้อของตามที่ยุพินฝากซื้อมา ใช้เวลาไม่นาน
“เอามา” คุณชายหน้านิ่งก็มองหน้าบอกเมียตัวเล็กที่ถือถุงฟักขนาดใหญ่ไม่ยอมยื่นมาให้เขา
“เดี๋ยวอันนี้หว้าถือเองค่ะ มันหนัก” ร่างบางบอก ทั้งที่ตัวเองก็มีความทุลักทุเลอยู่พอสมควรกับขนาดถุงฟักที่ใหญ่และหน
