เช้าวันต่อมา…
‘ระวังอย่าทำให้คุณชายตื่นก่อนนะครับ รอให้คุณชายเดินออกมาเอง’ เสียงเกริกพลที่ย้ำเตือนก่อนเข้ามาภายในเพนต์เฮาส์หรูดังขึ้นมาอยู่ภายในหัวเล็กของลูกหว้า ซึ่งคนตัวเองเล็กระมัดระวังเป็นอย่างมากขณะที่เดินเข้าไปนั่งลงยังโซฟาราคาแพงเพื่อรอให้คุณชายหน้านิ่งออกมา ดวงตากลมโตเอาแต่นั่งจ้องมองยังวิวด้านนอกหน้าต่างอยู่อย่างนั้นด้วยความยังคงรู้สึกตื่นตาอยู่กับวิวใจกลางเมืองตรงหน้าที่ไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะมีเพนต์เฮาส์แบบนี้อยู่จริง
ถึงเธอจะมาที่นี่อยู่หลายครั้งแล้ว แต่ก็ยังอดรู้สึกตื่นตากับความหรูหราและบรรยากาศที่ได้พบเห็นไม่ได้เลยสักครั้ง
“มองเห็นเกือบทุกเส้นทางเลย…” ปากเล็กพึมพำพร้อมกับนั่งรอคอยคุณชายตัวสูงอยู่อย่างนั้น กระทั่ง…
แอดดด…
เสียงประตูห้องนอนหรูเปิดออกดังขึ้น ลูกหว้าที่นั่งอยู่ได้ยินจึงไม่รอช้าที่จะค่อย ๆ หันไปทางร่างหนาที่เดินออกมาด้วยสภาพสวมใส่เสื้อคลุมตัวยาว ทว่า…ปลายชุดนั้น
