“ขู่กันแบบนั้นทำให้หม่อนรู้สึกกลัวขึ้นมาเลยค่ะ”
“ในเมื่อกลัวแล้วก็คงไม่กล้าทำบาปกับผัวหรอกใช่ไหม?”
“ไม่กล้าค่ะ”
“แบบนั้นก็คงต้องตามใจพี่ทุกอย่างแล้วไหมล่ะ พี่บาดเจ็บอยู่นะ อ้อนนิดอ้อนหน่อยลึกๆ ก็หวังแหละว่าเมียจะใส่ใจ” มุมปากของคนฟังยกยิ้มจากนั้นก็มองข้าวสลับกับหน้าหล่อๆ ไปมา
“ปวดแขนไหมคะ กินข้าวเองไหวไหม หรืออยากให้หม่อนป้อน” คนกำลังอ้อนยิ้มกว้าง จากนั้นอาการสำออยก็กำเริบขึ้นมาเลย
“ปวดมากเลย กินเองไม่น่าจะไหว ดีไม่ดีอาจจะไม่ไหวสักสองสามวัน ขยับแรงๆ กล้ามเนื้ออาจจะฉีกขาดขึ้นมาอีกก็ได้” ใบหม่อนพยักหน้าหงึกหงักเสมือนรับรู้ จากนั้นก็ดันตัวลุก หยิบช้อนที่วางบนถาดเหมือนเป็นการเอาใจคนเจ็บจนคนมองอยู่ยิ้มกว้างเลย
“งั้นหม่อนป้อนนะคะ”
“หิวมากกก~ พี่จะกินให้เกลี้ยงจานเลย”
“ดีค่ะ กินข้าวเสร็จจะได้ทานยา จากนั้นก็พักผ่อนจะได้หายเร็วๆ นะคะ”
“พักผ่อนอะไร เราคุยกันแล้ว” เธอจะมาเนียนทำเป็นลืมเรื่อ
