ตอนที่ 4 จุดเริ่มต้น 3.1
1399 คำ
หลังจากที่ไอ้เดย์กลับห้องไปแล้ว ฉันก็ร้องไห้ออกมาอย่างหนัก ฉันจะทนมองหน้ามันได้ยังไง? มันขอให้ฉันกลับไปเป็นเพื่อนกับมันเหมือนเดิม..เพื่อนที่ไหนเค้าเอากันวะ! แต่ฉันรับปากมันไปแล้วว่าฉันกับมันจะยังเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม
เช้าวันนี้ฉันไม่ได้ไปเรียน เพราะหลังจากที่เมื่อคืนฉันกับไอ้เดย์เอากันทั้งคืนจนถึงเช้า ฉันลุกเดินแทบไม่ไหว มันเจ็บระบมตรงนั้นไปหมด และเหมือนฉันจะมีไข้ด้วย ฉันก็เลยนอนอยู่ห้องทั้งวัน
ก๊อก! ก๊อก!
ฉันได้ยินเสียงเคาะประตู คงไม่มีใครหรอกนอกจากไอ้เดย์ ฉันเดินอย่างช้าๆ ไปเปิดประตู
“มีไร?” ฉันถามออกไปเมื่อเห็นไอ้เดย์ยืนอยู่หน้าห้อง
“ทำไมมึงไม่ไปเรียน? กูโทรหามึงก็โทรไม่ติด” มันพูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด
“ก็เหมือนจะมีไข้ แล้วกูก็ เอ่อ…”
“แล้วก็อะไร?” มันถามอีกครั้ง
“กูเจ็บตรงนั้น..กูเดินไม่ไหว” ฉันพูดจบไอ้เดย์ก็อุ้มฉันขึ้นมาแล้วพาฉันเดินไปที่ห้องนอน
“มึงจะทำอะไร?” ฉันตกใจถามมันออกไป
“มึงอยู่เฉยๆ เถอะ” มันสั่งฉัน
ไอ้เดย์มันอุ้มฉันมาวางลงที่เตียงนอน มันเอามือมาแตะหน้าผากฉัน
“มึงมีไข้ต่ำๆ แล้วนี่มึงกินยาหรือยัง?” มันถามเหมือนจะเป็นห่วงฉัน
“ยัง..ยากูหมดพอดีก็เลยไม่ได้กิน” ฉันพูดจบมันก็ส่ายหัวเบาๆ ก่อนจะเดินออกจากห้องไป
ไม่นานนักไอ้เดย์ก็กลับมาพร้อมกับยาพาราเซตามอล มันเอาให้ฉันกินสองเม็ด
“กินเม็ดเดียวไม่ได้เหรอ?” ฉันถามมัน
“ไม่ได้กินสองเม็ดนี่แหละ..มึงโตจนป่านนี้แล้วมึงยังกินยายากอยู่อีกเหรอ?” มันพูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด พูดดีๆ ก็ได้ปะ! คนมันไม่ชอบกินยานี่นา
“เปล่า..กูแค่ไม่ชอบกินยาเฉยๆ” ฉันตอบออกไปด้วยน้ำเสียงเรียบๆ
“รีบกินซะ! หรือมึงจะให้กูป้อน?” มันพูดพร้อมกับจ้องหน้าฉัน
“มะ ไม่ต้อง กูกินเองได้” ฉันรีบหยิบยาจากมือมันมาแล้วเอาเข้าปากทันที มันส่งแก้วน้ำให้ฉัน หลังจากที่ฉันกินยากเสร็จ มันก็เดินออกจากห้องไป แล้วมันก็เข้ามาพร้อมกับกะละมังและผ้าเช็ดตัวผืนเล็ก
“เดี๋ยวกูเช็ดตัวให้”
“เฮ้ย! ไม่ต้องก็ได้เดี๋ยวกูทำเอง” ฉันรีบปฏิเสธ
“อย่าดื้อ” มันว่าให้ฉันด้วยน้ำเสียงดุๆ
“แต่ว่า..”
“มึงไม่ต้องอายหรอก กูเห็นของมึงหมดแล้ว” หน้าของฉันแดงเห่อขึ้นมา ฉันไม่กล้าสบตามัน
จากนั้นไอ้เดย์ก็เช็ดตัวให้ฉัน เสร็จแล้วมันก็บอกให้ฉันนอนพักผ่อน
“แล้วมึงไม่กลับไปเรียนเหรอ?” ฉันถามเพราะนี่ก็เกือบจะบ่ายโมงแล้ว
“ไม่อ่ะ กูจะเฝ้ามึงอยู่นี่แหละ” มันตอบกลับมา
“มึงไปเรียนเถอะ..กูไม่เป็นไรแล้วแหละ ยากูก็กินแล้ว เดี๋ยวก็คงดีขึ้น”
“กูเป็นคนทำให้มึงเป็นแบบนี้..กูก็ต้องรับผิดชอบสิ” มันพูดออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง
มึงมารับผิดชอบที่มึงเอากูทำเมียดีกว่ามั้ย? ไม่ใช่มารับผิดชอบที่ทำให้กูไม่สบาย
หลังจากที่ไอ้เดย์มันเฝ้าไข้ฉันตั้งแต่บ่ายยันเย็น อาการของฉันก็ดีขึ้น
“มึงกลับไปห้องมึงได้แล้ว..กูหายดีแล้ว”
“มึงแน่ใจเหรอ? ว่าไข้จะไม่กลับมาอีก” มันเลิกคิ้วถามฉัน
“อืมม เดี๋ยวกูกินยาดักไว้ก็ได้”
“ถ้าไม่ไข้ก็ไม่ต้องกิน..มันไม่ดีต่อร่างกายมึงไม่รู้เหรอ?” มันทำเสียงดุอีกแล้ว
ใครจะไปรู้ล่ะ..พ่อกูไม่ได้เป็นหมอเหมือนพ่อมึงนิ
ฉันเห็นไอ้เดย์มันคอยมองแต่โทรศัพท์เหมือนมันรอคอยอะไรสักอย่าง ไม่นานนักก็มีเสียงเตือนข้อความดังขึ้นมา มันรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู ฉันเห็นมันยิ้มแป้นออกมา ฉันรู้ได้ทันทีว่าต้องเป็นข้อความจากลียาแน่ๆ
“งั้นเดี๋ยวกูไปก่อนนะ..พอดีกูมีธุระสำคัญ”
“อื้มมมม มึงไปเถอะ” ฉันเบือนหน้าหนีเพราะไม่อยากให้ไอ้เดย์มันเห็นว่าน้ำตาฉันมันรื้นขึ้นมา ฉันรีบปาดน้ำตาทิ้งไปแล้วหันกลับมามองมัน
“มึงจะไปหาลียาเหรอ?” ฉันถามเพื่อตอกย้ำความเจ็บให้ตัวเอง
“อืม”
“คืนดีกันแล้วใช่มั้ย?” ยัง..ยังไม่หยุดอีก แค่นี้ยังเจ็บไม่พออีกหรือไง
“กูกำลังง้ออยู่” มึงคงจะง้อด้วยของแพงๆ สินะ
“อื้มม กูดีใจด้วยนะ มึงรีบไปเถอะ เดี๋ยวลียาจะรอนาน” เฮ้อ! เหนื่อยใจกับตัวเองจริงๆ
“กูไปนะ” พูดจบไอ้เดย์ก็รีบออกจากห้องไปทันที น้ำตาของฉันไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ เมื่อคืนมันยังเอากับฉันอยู่เลยแล้วพออีกวันมันก็ไปง้อแฟนของมัน
เจ็บฉิบหายเลยว่ะ! ขอโทษที่ฉันพูดคำหยาบ แต่ตอนนี้ฉันไม่ไหวจริงๆ
หนึ่งสัปดาห์ผ่านไป
ไอ้เดย์ตามง้อลียาจนลียาใจอ่อนยอมกลับมาคืนดีกับมัน แต่กว่าที่ไอ้เดย์จะง้อสำเร็จก็หมดไปหลายแสนเลยทีเดียว
ส่วนฉันน่ะเหรอ? ก็ไปเรียนตามปกติ พูดคุยกับมันเหมือนเดิม แต่ว่าความรู้สึกของฉันที่มีให้ไอ้เดย์มันมากขึ้นกว่าเดิม นี่หรือเปล่าที่เขาบอกกันว่า ผู้หญิงถ้าได้มีอะไรกับผู้ชายแล้ว ก็จะรักผู้ชายคนนั้นมากขึ้นกว่าเดิม แต่นี่ฉันเป็นฝ่ายแอบรักมันข้างเดียว ยิ่งพอฉันตกเป็นของมัน ฉันก็ยิ่งรักมันมากขึ้น แต่ว่ามันไม่เคยรับรู้ความรู้สึกของฉันเลยว่าฉันคิดกับมันมากกว่าเพื่อนสนิท
แล้วฉันก็ต้องทำเหมือนกับว่าไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นระหว่างฉันกับมัน ฉันยังต้องทนดูไอ้เดย์กับลียาพลอดรักกันเหมือนเดิมหลังจากที่มันกลับไปคืนดีกับลียา แต่ครั้งนี้ฉันเจ็บมากกว่าเดิมอีกหลายร้อยเท่า แต่ฉันก็ทำอะไรไม่ได้เพราะการที่ฉันมีอะไรกับแฟนของเพื่อน ลึกๆ แล้วฉันก็รู้สึกผิดกับลียาอยู่ไม่น้อย
ตอนนี้ฉันกำลังรู้สึกว่า ฉันทำร้ายตัวเองอยู่ด้วยการพยายามทำให้ทุกอย่างมันเหมือนเดิม ฉันเริ่มที่จะถอยออกมาจากตรงนั้น ตรงที่ที่ฉันยืนอยู่ นั่นคือตรงกลางระหว่างไอ้เดย์กับลียา ฉันเริ่มไม่ค่อยรับโทรศัพท์ ไม่อ่านข้อความ หรืออ่านแล้วไม่ตอบ ฉันพยายามกลับไปเป็นเพื่อนกับมันเหมือนเดิม แต่ตอนนี้ฉันทำไม่ได้จริงๆ ฉันขอเวลาหน่อย สักวันฉันจะกลับไปเป็นเพื่อนกับมันได้อย่างสนิทใจ แต่มันคงไม่ใช่เร็วๆ นี้อย่างแน่นอน เพราะตอนนี้ฉันยังนอนร้องไห้อยู่ทุกคืน
หลังจากที่ฉันเริ่มตีตัวออกห่าง เหมือนไอ้เดย์มันจะเริ่มรู้สึกตัว แต่มันก็ไม่ได้อะไรกับฉัน มันคงไม่สนใจฉันแล้วล่ะ..ว่าฉันจะเป็นยังไง? หรือรู้สึกอย่างไร? ไม่มีฉันในชีวิตของมัน มันก็คงจะไม่ได้เดือดร้อนอะไร เพราะตอนนี้ความรักของมันกับลียากำลังหวานชื่นยิ่งกว่าเดิมเสียอีก
ฉันหันกลับมารักตัวเองด้วยการทำให้ตัวเองมีความสุข ฉันกลับบ้านไปหาพ่อกับแม่ ฉันไปเที่ยว ไปช็อปปิ้ง ไปดูหนังฟังเพลง ไปเสริมสวย ไปฟิตเนส ไปออกกำลังกาย ฉันพยายามทำทุกอย่างให้ตัวเองมีความสุข และฉันก็ค้นพบว่า มันก็ไม่ได้แย่นะ มันดีกว่าที่มันเป็นอยู่ด้วยซ้ำ ฉันมัวแต่ไปรักคนอื่น โดยเฉพาะคนที่ไม่เคยเห็นฉันอยู่ในสายตา จนฉันลืมรักตัวเอง ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่าฉันจะใช้ชีวิตต่อไปได้อย่างไรถ้าฉันไม่มีไอ้เดย์
- ผู้เขียน
