"นี่ค่ะบะหมี่ ส่วนนี่ก็นมกับขนม"
"เห็นผมเป็นเด็กหรอเอาขนมมาล่อ"
"ก็มีแค่นี้จะกินหรือไม่กิน"พราวฟ้าทำทีจะหยิบของกินหนีแต่โดนภวินทร์จับข้อมือไว้
"ขอกินหน่อยนะ"เขาทำเสียงอ้อนเธอ
"นึกว่าจะแน่"พราวฟ้าว่าเขาพลางนั่งลงทำงานต่อข้างๆเขา
ภวินทร์นั่งกินบะหมี่ไปมองหญิงสาวทำงานไปอย่างเพลิดเพลิน เขารู้สึกว่าอาหารง่ายๆมื้อนี้อร่อยกว่ามื้อไหนๆที่เขาเคยกินมา
"มองอะไรคะ"
"มองไม่ได้?"เขาเลิกคิ้วถามเธอ
"รีบทานรีบกลับห้องไปได้แล้วค่ะ ฟ้าจะทำงานต่อ"
"ก็ทำไปสิ ไม่ได้ห้ามสักหน่อย"
"แต่คุณกำลังรบกวนสมาธิฟ้าอยู่นะคะ"
"ผมน่ะหรอรบกวนคุณ"พราวฟ้าไม่ตอบแต่ทำหน้าทะเล้นล้อเลียนเขา
"ไม่เจอกันแค่ไม่กี่ปี เดี๋ยวนี้ร้ายแล้วนะ"
"เลือกร้ายกับบางคนเท่านั้นค่ะ"เธอพูดอมยิ้มบอกเขา
"หึ สงสัยผมคงต้องมองคุณใหม่แล้วล่ะ"
"เวลาเปลี่ยนอะไรๆมันก็เปลี่ยนตามค่ะ"เธอบอกเขาโดยไม่ได้คิดอะไร
"แต่ใจผมยังเหมือนเดิมนะ"คำพูดของภวินทร์
