มื้อเช้าผ่านไปอย่างเงียบเชียบอึมครึม ใครจะอึดอัดไม่รู้ เอกนรีรู้แต่ว่าเธอไม่ได้อึดอัดอะไร แถมกับข้าวบ้านนี้ก็อร่อย เธอเลยกินเพลินจนหมดโดยไม่รู้ตัว
พี่ภูที่ได้รับการเสิร์ฟกาแฟ ส่วนเธอขอเป็นชาใส่นมก็ขมวดคิ้วเมื่อโทรศัพท์มือถือของเขาสั่นครืดคราด เขาเลยขอตัวไปทำงานแล้วทิ้งให้เธอเผชิญหน้ากับคุณหญิงแม่เพียงลำพัง
“หนูจ๊ะ”
ตอนแรกเธอนึกว่าคุณหญิงแม่จะไม่พูดอะไรกับเธอเสียอีก แต่จู่ๆ ท่านก็เรียกเธอเสียอย่างนั้น เอกนรีค่อนข้างตกใจ
“คะ? คุณหญิงแม่”
หญิงสาวขานรับ สีหน้ากระตือรือร้นที่ท่านมองเธอเป็นคนไม่ใช่ผีแล้ว
ทว่าท่านกลับมองหน้าเธอแล้วขมวดคิ้ว เหมือนจะไม่ชอบใจที่เห็นเธอยิ้ม
เอ่อ อันที่จริงไม่ชอบใจที่เห็นเธออยู่ตรงหน้าท่านมากกว่า
“หนูคิดว่าภูเป็นยังไงจ๊ะ”
“พี่ภูเป็นคนดีมากเลยค่ะ น่ารัก นิสัยดี เป็นสุภาพบุรุษ”
“ชาติตระกูลของภูก็ดีมากจ้ะ”
คุณหญิงแม่เสริมขณะที่เธอชะงัก
“หนูเองก็รู้ใช่ไหมว่าภู
