เช้าวันต่อมา ณ โรงแรมสุดหรูระดับห้าดาว
เสียงแปรงแต่งหน้าขูดเบาๆบนผิวแก้ม
ดวงหน้าของอลิชาถูกแต่งแต้มให้สวยงามราวเจ้าหญิง แต่ดวงตาของเธอกลับว่างเปล่า
เธอนั่งนิ่งอยู่หน้ากระจกบานใหญ่ ไม่มีรอยยิ้ม มีเพียงแววตาเศร้าของคนเป็นทุกข์อย่างเห็นได้ชัด
“ได้ข่าวเขารึยังคะพี่พิ้ง”
เธอถามพี่สาวเสียงสั่น เพราะพึ่งรู้ข่าวจากช่างแต่งหน้าเมื่อไม่กี่นาทีก่อนหน้า แม้กระทั่งเทย์เลอร์ก็ไม่ยอมบอก
“ยังเลย ตอนนี้แม้แต่โจฮันก็หายเงียบไป”
พิ้งบอกน้องสาว หน้าตาดูกังวลไม่แพ้กัน เพราะรู้ดีว่าถ้าโจเซฟไม่อยู่ อลิชาจะเดือดร้อนแค่ไหน
“ไหนบอกว่าให้รอไง แล้วทำไมทิ้งกันแบบนี้ ฮึก”
อลิชากลืนก้อนสะอื้นลงคอเบาๆ พยายามเข้มแข็งแล้ว แต่ก็ยังห้ามใจไม่ไหว
“ใจเย็นๆนะลูก มีเวลาอีกตั้ง2ชั่วโมง บางทีคุณโจเซฟอาจจะกำลังมาก็ได้”
พรพิมลพูดปลอบใจลูกสาว ต่อให้โอกาสที่จะเป็นไปได้มีแค่1%แต่ยังไงมันก็คือความหวัง
“คุณเทย์เลอร์คะ เข้าม
