“เสียสติอะไร นี่ผมอุตส่าห์ช่วยกันไอ้หมอนั่นออกให้คุณนะ”
พิ้งถอนหายใจแรงจ้องหน้าโจฮันชัดๆอีกครั้ง แอบใจสั่นเล็กน้อย เพราะเขาหล่อมาก
แต่ก็พยายามนิ่งที่สุด
“เอาเป็นว่าฉันขอบคุณที่ช่วย ทีนี้คุณไปได้รึยัง”
โจฮันไม่ตอบอะไร เอาแต่จ้องหน้าเธอนิ่งๆจนเธอรำคาญ
“เลิกมองได้มั้ย หงุดหงิด!”
“ไม่ได้มอง จ้องเฉย ๆ”
โจฮันตอบหน้าตาย พลางเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ ยกขาข้างหนึ่งพาดเข่าอีกข้างอย่างสบายอารมณ์
“จิ๊!!เมื่อไรนายจะเลิกกวนประสาทฉันซักที”
เธอถามเขาอย่างหงุดหงิด
“ก็ไม่ได้เจอใกล้ๆแบบนี้มาสักพักแล้ว กะว่าจะมองให้นานๆหน่อย แค่นี้ก็หวง ”
พิ้งหันขวับ
“หวงสิ ”
เธอตอบกลับทันที จนโจฮันยิ้มชอบใจ เธอมันช่างน่ารักไปทุกตรง
“ขอมองหน่อยสิ วันนี้คุณโคตรสวย แจ่มมาก”
เขาพูดแทรกขึ้นมาก่อนที่เธอจะพูดต่อ
น้ำเสียงไม่ได้แซว แต่จริงจังจนน่าหงุดหงิดกว่าเดิม
“นายมันโรคจิต ไม่ไปใช่ไหมฉันจะได้ไปเอง”
เธอลุกขึ้นเต
