ขณะนี้ ‘เธอ’ ที่นิโคลัสกำลังคิดถึงอยู่นั้นกำลังแย้มยิ้มอย่างอารมณ์ดีขณะที่กำลังทำงานมือเป็นระวิง แม้จะไม่คล่องแคล่วนักเพราะร่างกายของเธอไม่ได้ผอมเพรียวอย่างแต่ก่อน ทว่าโดยรวมแล้วตอนนี้...เธอมีความสุขกับมันดี
“เรนนี่...เป็นยังไงบ้าง” เสียงของชายหนุ่มเรือนร่างสูง ผมสีน้ำตาลอ่อนและดวงตาสีเดียวกันที่กำลังวุ่นอยู่บริเวณเคาน์เตอร์บาร์ส่งเสียงทักทายเธอด้วยความห่วงใย “ถ้าเหนื่อยก็ไปพักได้นะ”
วรรษายิ้มกว้างกับความใจดีของผู้ชายคนนั้น
“ขอบคุณมากค่ะจอร์จ แต่ฉันยังไหว” เธอปฎิเสธ “ขอบคุณนะคะ”
“เฮ้” จอร์จส่งสายตาไม่เห็นด้วยใส่คนที่เขาเห็นเธอทำงานติดๆ กันมาสองชั่วโมงแล้วโดยไม่หยุดพัก และที่จริงสภาพร่างกายเธอเช่นนี้ เขาคิดว่าเธอไม่ควรทำงานเลยด้วยซ้ำ “ไม่เอาสิ อย่าทำเหมือนเราห่างเหินกันแบบนั้น ถ้าเธอเหนื่อยก็พักเลยนะ ไม่ต้องฝืนลุกขึ้นมาทำงานเลย ตอนนี้เธอไม่ได้ตัวคนเดียวนะ อย่าลืมสิ”
“ขอบคุณค่ะ แต่ฉันย
