วรรษาไม่ตอบ แต่กลับพูดต่อไปหน้าตาเฉยว่า “ตอนนี้เจ็ดโมงเช้าแล้ว นะคะ” หญิงสาวชี้ไปที่นาฬิกาตรงโต๊ะหัวเตียง “ถ้าคุณไม่รีบลุกขึ้นไปอาบน้ำเดี๋ยวนี้ คุณจะไปทำงานสายนะคะเจ้านาย”
“ฉันไม่สน!” นิโคลัสบอกเสียงดัง
และนั่นทำให้คนที่กำลังปฏิบัติหน้าที่ของตนเองตีหน้าขึงขังไม่ชอบใจ “แต่ฉันสนนะคะ เพราะถ้าคุณไม่ไปทำงาน คุณก็คงไม่มีเงินจ้างฉันให้ทำงานสบายๆ แบบนี้ ช่วยเห็นใจฉันเถอะคะเจ้านาย ฉันไม่อยากถูกเฟรดดุนะคะที่ทำงานง่ายๆ ไม่สำเร็จ” เธอพูดโน้มน้าวเขา แต่เจ้านายใจร้ายของเธอกลับทำสีหน้าบูดบึ้ง
“ช่างหัวเฟรดสิ!” ว่าพูดจบก็โถมตัวลงนอนบนเตียงกว้าง ซุกหน้าลงกับหมอนอีกครั้ง ท่าทางเหมือนเด็กห้าขวบที่กำลังงอแงไม่อยากไปโรงเรียนมากกว่าผู้ชายวัยสามสิบที่ไม่อยากไปทำงาน
ไม่รู้เธอควรหัวเราะหรือร้องไห้ดี...วรรษาได้แต่ถามตัวเองในใจ
“นี่คุณจะไม่ยอมตื่นใช่ไหมคะ” เธอกอดอกมองเขานิ่ง แหม...เธออดหมั่นไส้ไม่ได้เมื่ออีกฝ
