“เธอต้องการอะไรกันแน่นะเรนนี่...”
นิโคลัสพึมพำเสียงเบา มองคนเมาซึ่งหลับสนิทบนเตียงกว้างภายในห้องพักของเธอซึ่งอยู่ติดกันกับห้องของเขา แววตาของชายหนุ่มเต็มไปด้วยความสับสน ผิดกับก่อนหน้านี้ลิบลับ นิโคลัสถอนใจยาว ชีวิตของคนเราไม่มีอะไรแน่นอนเลยจริงๆ ก่อนหน้านี้เขายังยิ้มได้อย่างมีความสุข วินาทีนี้แม้แต่จะยิ้มเขาก็แทบจะไม่รับนรู้แล้วว่ามันทำได้อย่างไร ทั้งที่เคยคิดว่าจะไม่ยอมให้ใครมามีอิทธิพลเหนือตนเองได้ และคนที่เพิ่งจะรู้ตัวเมื่อไม่เท่าไหร่ว่าหลงรักผู้หญิงตรงหน้าก็ไม่คาดคิดว่าเธอจะมีอิทธิพลต่อเขาเช่นนี้
และนิโคลัสรู้จักตนเองดีพอ...เขาเป็นคนคาดหวังกับคนที่รักมากเพียงใด เพราะเคยสูญเสียจึงทุ่มเทให้ทั้งหมดโดยไม่ทันรู้ตัว แล้วบัดนี้เล่า...หากสิ่งที่ เฟรดเดอริกบอกเล่าคือความจริงที่ว่าเธอหลอกเขา...เรนนี่หลอกเขา
นิโคลัสไม่รู้ว่าตนเองจะรับมือกับมันยังไงไหว
ชายหนุ่มก้าวออกจากห้องของเธอไป แล้ว
