อากาศในยามเช้าของฤดูหนาวไม่ได้สดใสดั่งอยู่ในหน้าร้อน กระนั้นดวงอาทิตย์ก็ไม่ได้เกียจคร้านในการทำงาน มันยังโผล่พ้นจากขอบฟ้าตามเวลาที่ควรจะเป็น
หญิงสาวซึ่งไม่รู้ว่าตนเองนอนหลับไปนานเท่าไรค่อยๆ ขยับกายอย่างเกียจคร้าน ดวงตากลมโตหรี่ปรือ แม้เมื่อคืนที่ผ่านมานั้นเธอจะเหนื่อยแสนเหนื่อยเพียงใด แต่คนซึ่งเคยชินกับการตื่นนอนในยามเช้าก็ไม่อาจทนข่มตาหลับลงต่อไปได้อีกต่อไป
“อรุณสวัสดิ์...”
เสียงห้าวที่ดังขึ้นมาทำให้หญิงสาวเปิดเปลือกตาอันแสนเกียจคร้านของตนเองขึ้น และแน่นอนแม้เธอจะมองเห็นใบหน้าของคนที่พูดได้ไม่ชัดเจนนัก เพราะแสงจากดวงอาทิตย์ที่ส่องผ่านกระจกหนาซึ่งเปิดโล่งเพราะผ้าม่านเนื้อหนาหนักนั้นถูกรูดเปิดออกสะท้อนเข้าสู่นัยน์ตาเธอ
แต่ทำไมเธอจะจำเสียงของเขาไม่ได้เล่า...
“สวัสดีตอนเช้าค่ะ” วรรษารีบผุดลุกขึ้นนั่งอย่างว่องไว แน่นอนหญิงสาวไม่ลืมดึงผ้าห่มปิดคลุมลำตัวแนบชิดมิดถึงคอโผล่มาแต่ใบหน้าเท่านั้
