มายาพิศวาส

ตอนที่6

“เรน...อย่างนั้นหรือคะ?”

หญิงสาวถามเสียงเบาหวิว หน้าซีดเผือด ดูเหมือนว่าผู้ชายคนนี้จะมีสัญชาตญาณที่เฉียบคมจริงๆ ขนาดเขาเดามั่วๆอย่างนี้ยังทำให้เธอตกใจแทบตาย

ก็จะไม่ให้เธอตกใจได้อย่างไร ก็ชื่อเธอนั้น ‘วรรษา’ แปลว่า ‘ฝน’ แถมชื่อเล่นเธอจริงๆ ก็คือฝน!

“ใช่แล้ว...” ชายหนุ่มตอบเสียงซื่อ “แถมฉันเจอเธอเมื่อวานตอนฝนตกเสียด้วย ชื่อเรนก็แล้วกันนะ เหมาะกับเธอดี”

แล้วนิโคลัสก็ยิ้มเมื่อหาชื่อที่ตรงใจเขาได้ ซึ่งชายหนุ่มไม่รู้เลยว่ามันบังเอิญตรงเสียจนเธอถึงกับลำคอแห้งผาก ตัวเบาหวิวคล้ายกับจะเป็นลมไปเสียได้ ซึ่งชายหนุ่มก็เพิ่งสังเกตว่าเธอหน้าซีดลง จนอดไม่ได้ที่จะเอ่ยปากทัก

“ทำไมจู่ๆ ก็หน้าซีดอย่างนั้น? รู้สึกไม่สบายเหรอ? หรือเจ็บตรงไหนกัน?”

เขาถามด้วยความห่วงใย ทำให้หญิงสาวแย้มริมฝีปากออกเป็นรอยยิ้มน้อยๆ แล้วส่ายหน้าเป็นเชิงบอกเขาว่าเธอไม่ได้เป็นอะไร แต่เมื่อเห็นเขาทำตาดุๆมองเหมือนไม่เชื่อ จึงจำต้องโกหกไปว่า “ปวดหัวนิดหน่อยค่ะ เวลาจะใช้ความคิดทบทวนอะไร”

“ก็บอกว่าแล้วถ้าคิดไม่ออกก็ไม่ต้องคิด” เขาบอกเสียงดุ ทว่าไม่จริงจังนัก คล้ายกับว่าที่พูดออกมานั้นเพราะห่วงเธอมากกว่า

“ค่ะ”

หญิงสาวก้มหน้าลง เวลานี้ไม่กล้าเผชิญหน้ากับเขาตรงๆ ได้เลย ละอายที่ตนเองต้องโกหกหลอกลวงคนดีๆ เช่นนี้

“ขอโทษทำไม ฉันสิที่ต้องขอโทษเธอ มัวแต่ชวนคุยเสียนาน เอาเป็นว่าตอนนี้เราไปหาหมอกันก่อนดีกว่าแล้วค่อยตกลงเรื่องอื่นๆ กันต่อไป” ชายหนุ่มพูดแล้วลุกขึ้นยืนทันที เมื่อมองใบหน้าที่เงยขวับขึ้นมามองเขาอย่างตกใจก็พูดต่อไปว่า “อย่าปฏิเสธเลย คราวนี้ฉันไม่ยอม เธอมีอาการกระทบกระเทือนทางสมองแบบนี้ จะทิ้งเอาไว้เฉยๆ ไม่ได้ อย่างน้อยก็ควรไปตรวจดูที่โรงพยาบาลให้แน่ใจว่าจะไม่มีอันตรายจริงๆ”

ชายหนุ่มร่ายยาวออกมา มองหญิงสาวที่หน้าซีดเผือดทันตาเห็นแล้วก็ต้องแข็งใจ ไม่ยอมใจอ่อนเด็ดขาด ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเธอถึงต้องกลัวโรงพยาบาลขนาดนั้น ทว่าเห็นทีคราวนี้เขาจะไม่ยอมใจอ่อนอีกต่อไปแล้ว

“ฉันไม่เป็นอะไรแล้วจริงๆ ค่ะ...เชื่อฉันเถอะนะคะมิสเตอร์ธอร์นตัน” หญิงสาวมองด้วยสายตาอ้อนวอน ให้ตายอย่างไรเธอก็ไปไม่ได้

หญิงสาวรู้ดีว่าเธออาจจะโกหกเขาได้ แต่เธอโกหกหมอไม่ได้แน่ๆ วินาทีนี้ต้องทำอย่างไรก็ได้ที่จะต้องทำให้เขาล้มเลิกความคิดนี้

ล้มเลิกไปแบบถาวรเลยด้วย!

ทว่าคราวนี้นิโคลัสไม่สามารถใจอ่อนให้กับคนป่วยได้ง่ายๆ อีกต่อไปแล้ว เขาเล็งเห็นแล้วด้วยความห่วงใยว่าเธอควรจะต้องตรวจร่างกายโดยละเอียด เพราะถึงแม้เขาจะแน่ใจว่าขณะเกิดอุบัติเหตุนั้นเขายั้งไว้ได้ทัน ทว่าเธอก็ได้แผล ที่ศีรษะ นั่นอาจเป็นสาเหตุที่ทำให้เธอจำอะไรไม่ได้ก็เป็นได้

“เห็นทีฉันคงจะยอมเธอไม่ได้หรอกนะเรน” ชายหนุ่มยืนยัน อดคิดไม่ได้ว่าเธอมีอคติฝังใจอะไรกับโรงพยาบาล จึงทำท่าไม่อยากจะไปนักหนา

“แต่ดิฉัน...”

“ไม่” เขาปฏิเสธเสียงเฉียบขาด

“มิสเตอร์คะ...”

นิโคลัสถอนใจยาวมองดวงตาสีน้ำตาลใสที่มองมาอย่างอ้อนวอน ดวงหน้าเธอซีดเผือดอย่างคนที่กลัวจับใจ เสียงหวานของเธอเว้าวอนขอร้องเสียจนคนที่พยายามจะใจแข็งนั้น...ใจอ่อนยอมตามเธอจนได้

กระนั้นนิโคลัสก็ยังไม่วายต่อรอง

“ถ้าไม่อยากไปโรงพยาบาล ก็เปลี่ยนให้หมอมาตรวจที่นี่แทน” ชายหนุ่มบอกเสียงขรึม “ถ้าต่อรองอีกคำเดียว ฉันจะไม่ใจอ่อนอีกแล้วนะเรน” ชายหนุ่มพูดดักคอทันควันเมื่อเห็นหญิงสาวกำลังจะอ้าปากต่อรอง

วรรษาหุบปากลงฉับ แล้วเปลี่ยนมาเป็นเม้มริมฝีปากแน่น ท้ายสุดเธอถอนใจยาวแล้วยอมพยักหน้าตกลงรับในสิ่งที่เขาเสนอขึ้นมาในที่สุด

อย่างน้อยเจอกันครึ่งทางแบบนี้เธอคงจะยังพอมีทางรอดได้ หากไปตรวจที่โรงพยาบาล ซึ่งเครื่องมือทุกอย่างพร้อมมูลตามที่เขาบอกนั้น เห็นทีเธอจะ โกหกได้ลำบากเพราะหมอจะต้องรู้ว่าที่จริงแล้วสมองของเธอไม่ได้รับการกระทบกระเทือนใดๆ ทั้งสิ้น แต่ถ้าจะโกหกเมื่อต้องโดนตรวจไม่ละเอียดอย่างนี้...เห็นจะมีหวังรอดอยู่บ้าง

คิดแล้ววรรษาก็โล่งใจ แล้วก็ได้แต่ภาวนาว่านี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่เธอจำต้องโกหกเขาเสียที

ใบหน้าเคร่งขรึมก็คลายลง นิโคลัสมีสีหน้าพึงพอใจที่เธอยอมแพ้ จากนั้นจึงลุกขึ้นยืน เดินตรงไปยังมุมห้องซึ่งมีโต๊ะไม้มันวับ มีโทรศัพท์และดูเหมือนจะเป็นกริ่งเล็กๆ ลักษณะคล้ายกับในห้องที่เธอนอนวางอยู่บนนั้น นิโคลัสกดกริ่งนั่น ไม่นานก็มีสาวใช้ซึ่งเธอไม่คุ้นหน้าเข้ามา นับรวมๆแล้วไม่รู้ว่าบ้านนี้มีคนรับใช้กี่คนกัน เพราะตั้งแต่เช้านี้หากรวมคนล่าสุดนี้เธอเห็นมาแล้วสามคน

“ช่วยไปบอกเฟรดทีว่าให้ตามหมอสมิธมาที่บ้านด่วน” นิโคลัสสั่ง แล้วสาวใช้น้อมตัวรับคำสั่งแล้วไปปฏิบัติตามแต่โดยดี จากนั้นชายหนุ่มจึงกลับมานั่งลงตรงที่เดิมอีกครั้งหนึ่ง

คราวนี้เธอได้ยินชัดว่าเขาถอนใจยาว แล้วจึงพูดว่า “เอาล่ะ ระหว่างที่ต้องรอหมอกัน ฉันมีอะไรจะบอกเธออีกสองสามอย่าง” ชายหนุ่มหยุดพูดไปนิด แล้วเมื่อเห็นว่าหญิงสาวจ้องมองตนเองนิ่ง ด้วยท่วงท่าตั้งใจฟังอย่างเต็มที่จึงพูดต่อไปว่า “อย่างแรกเลยคือตอนนี้ฉันสั่งให้เฟรดเดอริก ซึ่งเป็นบัตเลอร์ของที่นี่ จัดห้องให้เธออยู่แล้ว เป็นห้องที่อยู่ตรงข้ามกันกับห้องของฉันเอง ช่วงนี้เธอยัง ไม่หายดี เผื่อมีอะไรฉุกเฉินในยามค่ำคืนจะได้ช่วยเหลือกันได้ทัน และอย่างที่สองฉันเห็นจะต้องบอกให้เธอสบายใจว่าฉันให้เธออยู่ที่บ้านหลังนี้ได้ในฐานะแขกของฉัน แล้ววันนี้ฉันจะบอกทุกๆ คนในบ้านนี้ให้ปฏิบัติต่อเธอเสมือนเป็นเจ้าของบ้านอย่างฉัน...ดีไหม?” เขาร่ายยาวไม่หยุด แล้วจึงหันมาถามเธอเหมือนแค่จะย้ำว่า ที่จริงแล้วเธอได้ฟังเขาหรือไม่เท่านั้นเอง

หญิงสาวส่ายหน้าทันทีที่สิ้นคำถาม ก่อนจะย้ำชัดเสียงหนัก “ไม่ดีค่ะ”

“อ้าว” เขาอุทานอย่างงุนงง “ทำไมล่ะ?”

“ฉันเกรงใจค่ะ” หญิงสาวโพล่งออกมาตามที่คิด

นิโคลัสมองเธอดุๆ “ไม่ต้องเกรงใจอะไรทั้งนั้น ฉันเป็นคนทำให้เธอเจ็บ ฉันก็ต้องดูแลเธอ”

“แต่นี่มันมากเกินกว่าที่ฉันสมควรจะได้รับค่ะ และอย่างที่คุณบอกมา ฉันเป็นคนวิ่งตัดหน้ารถของคุณเอง แล้วอีกอย่างฉันก็ไม่ได้จะอยู่ที่นี่แค่วันสองวัน คุณก็รู้ดีแก่ใจนี่คะว่าอาการของฉันนั้นมันต้องใช้เวลานานกว่าจะหายดี หรืออย่างน้อยก็กว่าฉันจะพอนึกอะไรออกบ้าง” เธอแย้งเต็มที่ และเป็นคำพูดจากใจจริงที่เธอเห็นว่าควรจะย้ำเตือนให้เขาได้รับรู้ เพราะดูเหมือนว่าผู้มีพระคุณคนนี้ของเธอจะไม่ใส่ใจในความจริงข้อนี้เอาเสียเลย

“อืม...แล้วยังไงล่ะ” นิโคลัสพยักหน้ารับเสียงเรียบ แต่นั่นก็เข้าทางของเธอพอดี

“ฉันอยากตอบแทนคุณ ไม่อยากอยู่เฉยๆ อย่างสุขสบายทั้งที่ตัวเองไม่ได้เป็นอะไรกับคุณเลยแม้แต่นิดเดียว” หญิงสาวโพล่งสิ่งที่ตั้งใจเอาไว้นับตั้งแต่ลืมตาขึ้นมาแล้วพบว่าตนอยู่ในคฤหาสน์ธอร์นตันนี้

“...”

“มิสเตอร์ธอร์นตันคะ...ถ้าคุณจะกรุณา” เขาเงียบ แต่ดวงตาสีน้ำทะเลคมกริบนั้นจ้องมองเธอนิ่ง ทำให้วรรษาที่ตอนแรกพูดด้วยน้ำเสียงอันดังก็กลายเป็นพูดเบาลงเรื่อยๆ ด้วยอำนาจของสายตาคมกริบคู่นั้น ท้ายสุดทนไม่ไหวเธอจึงลุก ขึ้นยืน แล้วก้มหน้าลงพูดด้วยเสียงอันดังอย่างตัดสินใจดีแล้วว่า “ช่วยรับฉันเป็น คนใช้ในบ้านหลังนี้ด้วยค่ะ!”

“ว่าไงนะ?”

สิ่งที่เธอขอทำให้เขาถึงกับกอดอกฉับ คิ้วสีเดียวกับเส้นผมนั้นเลิกสูง ใบหน้าคมคายมีเค้าของความฉงนสนเท่ห์อย่างไม่คิดจะปิดบัง

“ฉันจะขอทำงานตอบแทนคุณที่ช่วยเหลือฉัน ฉันคิดว่าตัวเองสามารถ ทำได้ทุกอย่าง” วรรษาเงยหน้าขึ้นมามองเขาด้วยสายตาแน่วแน่

แต่นิโคลัสไม่เข้าใจความคิดของเธอเอาเสียเลย “คิดอะไรบ้าๆ” เขาเอ็ดเธอเสียงดังลั่น “เธอป่วยอยู่นะ แล้วอีกอย่างบ้านนี้มีคนรับใช้มากพอแล้ว จะหาเรื่องให้ตัวเองลำบากเปล่าๆ ทำไม”

ชายหนุ่มถามอย่างที่ใจคิด ผู้หญิงประหลาด...ให้อยู่สบายๆ ไม่ชอบ เธอกลับอยากจะทำงานตอบแทน แล้วดูสิ เธอเลือกทำอะไร

คนใช้นี่นะ?!

หึ! ผู้หญิงประหลาด